Rozdział 42

Koniecznie posłuchaj w trakcie lub przed przeczytaniem!

Znajdowaliśmy się tak jakby na dworze. Oczywiście moja pierwsza myśl była ,, Coś na dworze jest gorąco’’ ale potem zauważyłam szyby. Staliśmy w oszklonym z każdej strony tarasie. Wokół ścian były ustawione świeczuszki, na podłodze leżał koc a na nim dużo, dużo jedzenia. Przed nami rozciągał się cudowny widok! Czułam się jak główna bohaterka jakiegoś romansidła z XVIII wieku.  Przed nami rozciągało się swego rodzaju jezioro, może staw. W tafli wody odbijał się blask księżyca a wokół spadały małe śniegowe płatki. Z kącika zaczęła lecieć muzyka. Spokojna, wyciszająca muzyka.
- Więc to nasza pierwsza prawdziwa randka?- zapytałam podekscytowana
- Tak. Nasza pierwsza randka- powiedział Louis i nalała nam do kieliszków wina.
- Jesteś niesamowity wiesz? Następnym razem to ja musze wymyślić jakąś niekonwencjonalną randkę. Może wyskoczymy do Chin i zjemy na Wielkim Murze Chińskim kolację?- zaśmiałam się
- Nie.. To nie to. Księżyc! Zjemy kolację na księżycu!- krzyknął Lou i zaczął poruszać się tak jakby nie działała na niego siła grawitacji. Zaczęłam się śmiać a po chwili chłopak dołączył do mnie. Uwielbiałam go. Uwielbiałam jego poczucie humoru i to, że za każdym razem potrafił mnie rozbawić. W końcu usiadł i zaczęliśmy jeść. Było mnóstwo owoców, które tak uwielbiałam, różnego rodzaju warzywka i dipy. Mnóstwo smakołyków. Jedliśmy, rozmawialiśmy i śmialiśmy się. Normalna randka. Nagle weszła Jay:
-  Mogę na chwilkę porwać tego przystojniaczka?- zapytała
- Jasne, ale nie na długo!- powiedziałam i uśmiechnęłam się. Lou wysłał mi buziaczka w powietrzu a ja udawałam, że go łapię. Patrzyłam przed siebie na jezioro. Przypomniała mi się wycieczka z Patrykiem i to jak wpadliśmy razem do jeziora. Czuję, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Przypomina mi się wizyta w jego pokoju i…. ten dziennik! Szukam go w torebce ale najwyraźniej zostawiłam go w domu. Zaraz po powrocie muszę zobaczyć co się tam kryje. Widzę odbicie Louisa w szybie. Ten uśmiech nie wróży nic dobrego.
- Stało się coś?- pytam
- Stało się stało- mówi i wyciąga zza pleców piękną, herbacianą różę. Moja ulubiona
- Skąd wiedziałeś jakie lubie?- zapytałam zaskoczona
- Znam Cię – powiedział i pocałował w nos
- Ty mnie tu nie czaruj tylko mów, co się stało-
- Emmo. Jesteś dla mnie bardzo ważna- wyjął kopertę zza pleców
- Łapówka?- zaczęłam się śmiać w tak poważnej chwili- Louis ja kocham Cię i bez tego-
- Nie, jeszcze nie łapówka ale zaproszenie na ślub. Chcę abyś towarzyszyła mi na ślubie mojej kuzynki. – powiedział a mi zakręciło się w głowie. Niby nic takiego a brzmi to jak oświadczyny.
- Kiedy?- zapytałam
- 26 grudnia, godzina 19.00- powiedział i nagle poczułam gulę w gardle. Przecież ja mam wtedy próbę.. Jak ja się wyrobię? – zechcesz mi towarzyszy?- powtórzył pytanie chłopak
- Tak, z przyjemnością- powiedziałam i pocałowałam go w policzek.- Dziękuję-
- To ja dziękuję. Inaczej bym nie poszedł a tak to pójdę i zobaczę jaką dobrą tancerką jesteś- powiedział i zrobił śmieszną minę.
- Jakim tańcem będą zaczynać?-
- Walc wiedeński czy coś takiego- powiedział
-  Umiesz tańczyć?- zagadnęłam
- Nie… i Em nie mam zamiaru się uczyć- powiedział chłopak jakby znając moje myśli
- Nie będę Cię namawiać. Ale przyjemnie było by zatańczyć walca…- powiedziałam   i wróciłam do jedzenia. Wiedziałam, że Louis i tak się nie zgodzi więc po co nalegać? Usiadł obok mnie i powiedział:
- Nawet jakbym chciał Em to już nie ma na to czasu. -
- Tak, masz rację. Za kilka dni Wigilia i święta. Nie masz czym się przejmować- powiedziałam i zdobyłam się na uśmiech. Przecież mógł mnie poprosić o to abym go nauczyła ale cóż.. Lepiej pójść na łatwiznę. – A dużo osób będzie? – zapytałam chcąc zmienić temat
- Nie wiem, ale zapewne będzie to małe przyjęcie. Rodzina, przyjaciele i najbliżsi znajomi. -
- Ok., rozumiem- siedzieliśmy, jedliśmy i śmialiśmy się wspominając nasze wspólne przygody. Sama nie wiem kiedy zasnęłam.
* Louis*
Widziałem, że jest nie zadowolona ale co mogłem poradzić? Chcę jej zrobić niespodziankę. W końcu zmieniała temat. Atmosfera się rozluźniła. W pewnym momencie Em zasnęła na moich nogach więc zaniosłem ją do siebie. Musiałem ją rozebrać mimo iż nie chciałem naruszać jej strefy prywatności. Ściągnąłem jej spodnie, sweter, bluzkę i położyłem ją w samej bieliźnie spać. Patrzyłem na nią jak słodko śpi. To mój mały anioł. Jutro czeka mnie ciężki dzień. Czas na prezenty i zakupy świąteczne. W pewnym momencie zauważyłem, że i ja ledwo co się trzymam na nogach więc rozebrałem się i położyłem obok niej.
* Emma*
Obudziłam się z dosyć dużym bólem głowy. Coś my wczoraj robili? Nie mam pojęcia. Pamiętam do momentu zaproszenia mnie na ślub… Reszta? Pustka w głowie. Spojrzałam w okno. Sen uleciał tak samo szybko jak się pojawił. Zorientowałam się, że leżałam u Louisa w sypialnia. Nie zdziwiło by mnie to gdyby nie fakt, że byłam w samej bieliźnie… Lou też był półnagi…
- Louis!- powiedziałam i potrząsnęłam chłopakiem
- Co się dzieje?- powiedział zaspanym głosem
- Mogę Cię też o to zapytać… Dlaczego ja jestem.. No wiesz… W samej bieliźnie?-
- Och słonko nie pytaj nawet. Mogę Ci tylko tyle powiedzieć, że byłaś cudowna- gdy chłopak to mówił na jego twarzy zagościł uśmiech
- Jak to?- byłam nieźle przestraszona. Co ona ma na myśli mówiąc, że byłam cudowna? Czy chce mi uświadomić, ż przeżyłam swój pierwszy raz po pijaku?- Louis nie strasz mnie, tylko mówi co my robiliśmy wczoraj-
- No kotku. Trochę wyobraźni- odpowiedział i spojrzał wymownie na mnie
- To wcale nie jest śmieszne. Ja nic nie pamiętam!- powiedziałam i wstałam z łóżka. Miałam wrażenie, że brakuje mi tchu. Mimo iż na dworze było mroźnie uchyliłam okno, licząc, że świeże powietrze pozwoli mi uporządkować myśli. Wciągnęłam powietrze nosem a wypuściłam buzią, tak jak mnie uczono na zajęciach jogi.
- Taki wieczór a Ty nic nie pamiętasz?- powiedział Louis smutnym głosem i poczułam jego dłonie na mojej talii. – Ja Ci taką randkę sporządziłem a Ty nic?-
- Nie Lou, to nie tak. Pamiętam wszystko do tego momentu w którym zaprosiłeś mnie na ślub kuzynki. Pamiętam jeszcze to, że powiedziałeś, że nie będziesz się uczył walca a potem następuje jedna czarna dziura- odpowiedziałam i jeszcze mocniej wciągnęłam powietrze. Raz, dwa, trzy… liczyłam myśląc, że to mnie uspokoi.
- Pozwól, że Ci przypomnę. – przytulił mnie mocniej i mówił półszeptem jakby się bał, że ktoś usłyszy- Mianowicie potem poszliśmy na górę. Siedzieliśmy i chwilę rozmawialiśmy i w pewnym momencie stwierdziłaś, że jest Ci za gorąco, więc zaczęłaś pozbywać się po kolei wszystkich części garderoby, począwszy od spodni skończywszy na bluzeczce. Gdy już zostałaś w samej bieliźnie zbliżyłaś się do mnie i zaczęłaś całować. A dalej kotku użyj wyobraźni- czy ja sama go sprowokowałam do tego? Na to wygląda… Moja reputacja leci w dół.
- Louis ale ja byłam pijana.. Ja nie byłam sobą- powiedziałam wstydząc się za swoje czyny-  Doszło do czegoś tak?- zapytałam sama nie wiedząc czy chcę usłyszeć odpowiedź.
- Wiesz dobrze, że mieszkam na takim jakby pustkowiu bo inaczej obudzilibyśmy całą okolicę- powiedział a ja jak to ja. Uderzyłam głową w parapet. To nie jest normalne! Ja mam dopiero 17 lat a już robię takie rzeczy. Nie szanuję się. Stanowczo.
- A mama co na to?-
- Przychodziła kilka razy aby nas uciszyć. Śmiała się jak nie wiem- powiedział chłopak
- Co? Ona nas widziała w takiej sytuacji?-
- Kochanie… Ja nie wiem jak ja kolejny raz z Tobą będę spać. Muszę kupić sobie jakieś stopery czy coś….-
- Louis Ty mnie wkręcasz.. Jak nic. Przecież ja teraz się spalę ze wstydu przy Twojej mamie.- poczułam, że robię się czerwona.
- Nie przesadzaj. Każdemu się może zdarzyć. A teraz maszerujemy na śniadanie. Raz, raz!- powiedział Lou i ruszyliśmy na dół. Z każdym krokiem czułam większy strach. Co Jay sobie o mnie pomyślała? Czułam się jakbym zrobiła jakąś rzecz za którą grozi największa kara. W głowie kłębiło mi się mnóstwo scenariuszy sceny, która za chwile będzie miała miejsce.
- Witaj mamo!- przywitał się wesoło Louis z Jay siedzącą w fotelu
- Dzień Dobry śpiochy!- przywitała nas Jay buziakiem w policzek- jak się spało?- zapytała nas. Nie no… Ona chyba sobie kpiny robi
- Dobrze prawda Em?- odpowiedział Lou i spojrzał na mnie
- Tak, wybornie- odparłam – A Pani?- spytałam grzeczności
- Wiesz.. Gdyby nie te odgłosy z waszego pokoju spałoby się dużo lepiej- odpowiedział a ja poczułam, że robię się czerwona- Ale nie masz się dziecko co wstydzić. Każdemu z nas może się to zdarzyć. Swojego czasu ja też miałam taki problem- powiedziała i podała nam śniadanie. Jedliśmy w milczeniu. Bynajmniej ja. Lou siedział i prowadził żywą pogawędkę z mamą na temat świąt. Utkwiłam wzrok w martwym punkcie podłogi
- A Ty jak sądzisz Em?- skierowała do mnie pytanie Jay
- Och, przepraszam ale zamyśliłam się. Może Pani powtórzyć? -
- Pytałam czy wybierzemy się dzisiaj naszą trójką na zakupy świąteczne-
- Bardzo chętnie ale już obiecałam cioci, że pomogę jej w takich zakupach i zajmę się sprzątaniem i takie tam.-
- Nie ma sprawy. Obiecuję, że zwrócę Louisa niebawem- powiedziała i zaczęła sprzątać ze stołu.
- To ja pomogę- powiedziałam i zaczęłam zbierać rzeczy ze stołu. W między czasie Louis’owi udało się skraść kilka buziaków. Co za wariat J
Po sprzątnięciu ze stołu wróciłam do pokoju aby się przebrać. Gdy byłam z samej bieliźnie do pokoju wpadł Louis
- Kochanie takie widoki z samego rana wpływają źle na mój umysł- powiedział chłopak obejmując mój brzuch. Przeszedł mnie prąd. Uwielbiałam jego dotyk.
- No to może jak kiedyś uda nam się zamieszkać razem to będziesz miał takie widoki 24 na dobę- powiedziałam robiąc zadziorną minę
- Nie prowokuj kobieto bo wiesz, że ja jestem skłonny do wszystkiego – powiedział i zaczął mnie całować po szyi schodząc coraz niżej. Odsunęłam się raptownie od niego wciągając na nogi spodnie
- ooo.. A mogło być tak przyjemnie- powiedział Louis i zrobił smutną minę
- Wszystko w swoim czasie – odparłam i ruszyłam do drzwi.
- Poczekaj! Odwiozę Cię!- krzyknął za mną chłopak i pośpiesznie założył jakieś ubrania.
- Dziękuję za wszystko! Do widzenia!- krzyknęłam do Jay
- Mam nadzieję, że zobaczymy się w święta- powiedziała a ja przytaknęłam. Poczułam się tak jakbym opuszczała własny dom. Uświadomiłam sobie, że to będą pierwsze święta bez mojej rodziny-bez prawdziwej rodziny. Stawiałam opór łzom, które cisnęły się do moich oczu ale nie dałam rady. Gdy zatrzymaliśmy się przed domem nie mogłam dłużej wytrzymać i zaczęłam płakać. Louis, który otworzył mi drzwi od razu przytulił mnie.
- ja wiem, że Ty za nimi tęsknisz- powiedział chłopak tuląc moje ciało- Przecież wiesz, że nic nie trwa wiecznie. Bóg nie bez przyczyny postanowił ich zabrać do siebie. Wiesz przecież, że jest im tam lepiej. Spójrz na to z innej strony. Dyby nie ich wypadek nie znalazłabyś się w Londynie, nie poznałabyś mnie, ja byłbym ciągle sam. Może On chciał dać Ci jakąś wartościową lekcje? -
- Ja wiem ale to tak cholernie boli. Jeszcze te święta. To takie rodzinne święto a ja nie ma już nikogo.- powiedziałam zrozpaczona
- Jak to nie masz? A ja? A Lucy, Jess, Cris, chłopaki i moja rodzina? To jest nic dla Ciebie?- zapytał mnie a ja zrozumiałam, że tak naprawdę teraz oni tworzą moją rodzinę.
- Nie. Kocham was jak swoich. – uniosłam wzrok chcąc mu podziękować, i w tym samym momencie oberwałam od niego śnieżką.
- Hej!- zaśmiałam się.
- I co? Nadal sądzisz, że jestem taki miły i słodki?- pytał chłopak lepiąc kolejną śnieżkę.
Sięgnęłam po śnieg, ulepiłam śnieżkę i rzuciłam w niego, po czym puściłam się do ucieczki przez trawnik. Biegnąc, schowałam wszelki smutek do kieszeni. Odchyliłam do tyły głowę, wystawiając twarz na mróz i słońce, to było takie przyjemne.   Chłopak pędził za mną również się śmiejąc.
- Myślisz, że jesteś szybsza ode mnie? Gram w zespole więc biegam po scenie, Panno Novak!-
Przebiegając obok drzewa, chwyciłam nową porcję śniegu, ale tym razem nawet nie lepiłam śnieżki, tylko od razu cisnęłam śniegiem przez ramię.
- Gratuluję celności!- zakpił Lou- Zdaje się, że jeden płatek wylądował na moim bucie- widziałam, że chciał mnie chwycić ale pobiegałam i schowałam się za domem.  Rozglądałam się uważnie stawiając kolejne kroki. Louisa nigdzie nie było.
- Louis? – zawołałam niepewnie. Dobra wygrałeś draniu. Wyłaś teraz- powiedziałam robiąc kilka kroków w tył. Bach! Lou pojawił się nagle przede mną przewracając mnie na ziemię. Ładował mi śnieg za bluzkę a ja wrzeszczałam i rzucałam się jak wściekła, gdy lodowaty śnieg palił moją nagą skórę. Potem położył się obok mnie, dysząc spoglądał w piękne, błękitne niebo.
- Już się poddajesz? – zapytał a jego ciepły oddech omiótł moją skórę. – Spodziewałem się lepszej kondycji po baletnicy- czułam zapach jego perfum.
- Och, jeszcze niczego nie widziałeś- odparłam bez namysłu. Wstałam i otrzepałam się ze śniegu.
- Pewnie tak.-Jego oczy błyszczały gdy patrzył na mnie. Czy on wiedział jak na mnie działa?
- Tylko czekaj, Panie Tomlison- zagroziłam mu, uderzając go lekko w ramię gdy wstał- już zabieram się za budowanie największej wyrzutni śnieżek w Londynie- powiedziałam i tuszyłam do drzwi wejściowych domu . Stałam gotowa wejść do domu gdy Lou zawołał.
- Dzięki za wczorajszy wieczór i noc. – odwróciłam się chcąc odpowiedzieć, a wtedy śnieżka uderzyła mnie prosto w twarz. Louis uniósł ręce o góry w geście tryumfu – Trafiona!- Podbiegłam i rzuciłam się na niego. A chwilę potem pocałowałam go. Byliśmy tak bardzo do siebie przyciśnięci, że czułam jego żebra. Delikatnie przygryzł moją dolną wargę a ja chwyciłam go za kark. Było to takie namiętne.
- Wow. – powiedział Louis
- Mów teraz jak było naprawdę albo- wzięłam do ręki dużą kupkę śniegu – Co miała na myśli Twoja mama mówiąc, że każdemu się to może zdarzyć? Louis czy my zrobiliśmy TO?- zapytałam nieźle zdenerwowana
- Em to wszystko była jedna wielka ściema- krzyknął chłopak a ja w akcie złości zaczęłam wrzucać mu śnieg za bluzkę.
- Jak Ty mogłeś! Wiesz jak ja się bałam i wstydziłam! Drań! – krzyknęłam
- Em tak strasznie chrapałaś, że mama przychodziła nas uciszyć- chłopak zanosił się śmiechem. – Żałuj, że nie wiedziałaś i nie widzisz swoje miny.-
- jak było w końcu?- zapytałam lekko zdezorientowana
- Przyniosłem Cię do pokoju bo zasnęłaś mi na kolanach a potem w pokoju rozebrałem Cię. Tylko tyle. Bez żadnych aktów miłosny- powiedział chłopak podnosząc się z ziemi.
- Och Ty!- cisnęłam w niego śniegiem. On podszedł do mnie i odgarnął mi mokre włosy z czoła.
- Kocham Cię jak się złościsz ale muszę już jechać. Wielmożny tatuś przyjechał a poza tym zakupy. Widzimy się wieczorem?- zapytał
- Tak ale tym razem u mnie i bez żadnego wina!- odparłam, pocałowałam go i patrzyłam jak odjeżdża.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dzisiaj troszkę opisu a wszystko za sprawą tego, że nudzi mnie to ciągłe leżenie plackiem na łóżku. Piosenka za każdym razem porusza moje serducho, dlatego umieściłam ją w rozdziale. Życzę miłego czytania i komentowania moi drodzy komentatorzy :) Uwielbiam was! Dobranoc xxx