Rozdział 105

. – Coś Ty najlepszego zrobił?!- Gemma rzuciła się na mnie już od progu- Wiesz coś narobił?!-

- Poczekaj, powoli. O co chodzi?- zapytałem spokojnie doskonale wiedząc co ma na myśli. Postawiłem na podłodze siatki z zakupami i zacząłem się rozbierać

- Jak o co mi chodzi?! Ty chyba kpisz sobie ze mnie tak?!-  oczy o mało nie wyszły jej z oczodołów

- Chodzi Ci o ten krótki wywiad przed sklepem?- dalej ją drażniłem idąc powoli do kuchni. Po chwili układałem już rzeczy w lodówce

- Tak o to właśnie mi chodzi. I jak możesz być taki spokojny? No jak Harry?-

- Ale czemu Ty się tak denerwujesz? Przecież powiedziałem im tylko o dwóch rzeczach. Nic więcej. Nie wiem o co robisz tyle krzyku….-

- Co Ty robisz ze swoim życiem Harry? Spójrz na siebie, cofasz się wstecz. Spędzasz godziny patrząc się na jej zdjęcia- otworzyła szafkę i wyjęła kosz na śmieci- Pijesz Harry! Jak możesz!- jej mina była przepełniona troską o moje życie i zdrowie. Poczułem narastającą we mnie złość.. Co nie zrobię to wszystko źle. Chcę jechać do niej- źle. Siedzę w domu- źle. Nie mówię nic- źle. Mówie- źle. Cholery można dostać!- Gdyby tylko Em tu była…- zaczęła siostra

- Ale jej tu nie ma więc o niej nie mów! Nie po to tutaj przyjechałaś aby mi teraz prawić jakieś nauki moralne. To jest moje życie i to moja sprawa co z tym robię! Emma tu wróci i wszystko będzie dobrze…- krzyknąłem

- Harry ona umiera! Nie rozumiesz tego?! Z każdym dniem jest coraz bliżej swojego groby a Ty zamiast siedzieć z nią i ją wspierać wolisz zaszyć się w swoich ścianach!- dziewczyna wybuchła złością nie mogąc znieść mojego ,, niedojrzałego” zachowania.

Poczułem jakby ktoś wylał na moją głowę wiadro lodowatej wody. Pierwszy raz, od momentu w którym Emma trafiła do szpitala, ktoś nie bał się i uświadomił mi, że z każdym dniem ona zbliża się do tego ostatecznego dnia. To było jak najmocniejszy policzek w twarz.

- Harry ja… jejku przepraszam.- dziewczyna chwyciła się za twarz jakby chcąc nie powiedzieć więcej nic złego- To wszystko przez te butelki i Twój lekceważący ton. Ciągły stres już daje o sobie znać a ja..-

- Daj spokój. Masz rację. Tutaj nie ma i ni będzie cudu. Ona umrze, i to całkiem za niedługo- powiedziałem i szybkim krokiem skierowałem się do naszej sypialni

- Harry!- usłyszałem za sobą ale nie miałem ochoty jej słuchać. Musiałem chwilę pobyć sam.

Doktor od kilku minut przyglądał się mojemu wynikowi badań. Przeglądał kartki, dzwonił gdzieś, sięgał do książki i ponownie dzwonił. Mówił językiem całkiem dla mnie niezrozumiałym więc próba podsłuchania rozmowy lub choćby podchwycenie jej wątku szła na marne. Siedziałam i głaskałam swój brzuch gdy nagle zadzwonił Harry.

- Proszę śmiało odebrać.- powiedział lekarz nie odrywając wzroku znad białych kartek.

* rozmowa*

- Tak?- zapytałam lekko drżącym głosem

- Cześć kochanie…- usłyszałam jego cudowny, ciepły głos- Jak się dziś czujesz?-

- Jakby z dnia na dzień coraz lepiej- skrzywiłam się- Wydaje mi się, że trochę sił mi przybyło więc może pójdziemy na spacer dookoła szpitala jak w końcu mnie odwiedzisz- usłyszałam jego lekki szloch. Czyżby on płakał?- Wszystko w porządku?-

- Tak Em, tak. Siedzę i oglądam naszej zdjęcia i tak jakoś wszystko napędziło machinę wspomnień. Oczywiście, że pójdziemy. Jutro rano przyjadę do Ciebie i cóż dużo mówić, od rana do samego wieczora jestem Twój- uśmiechnęłam się na samą myśl spędzenia z nim całego dnia- Gemma jest u nas i próbuje jakoś mnie podnieść na duchu ale coś jej to nie wychodzi.- chłopak zaśmiał się nerwowo. Kłamał.- No a poza tym byłem na zakupach i ona posprzątała u nas. Kazała mi się doprowadzić do porządku i oto jestem- niczym młody bóg!- zaśmialiśmy się oboje. Gdzieś w głębi serca poczułam ulgę, która wydawała się sprawczynią uśmiechu na twarzy

- A jak chłopaki?- zapytałam spoglądając na lekarzy szepczących obok mnie. Mieli niewesołe miny….- Wszystko dobrze? A jak praca?-

- Praca jak praca. Mimo iż wiele jej nie ma fanki potrafią wycisnąć z nas ostatnie krople potu. Wiesz Em chciałem Cię o coś spytać…- zaczął Harry a ja go już nie słuchałam lekarz machał na mnie ręką więc musiałam kończyć

- Harry zadzwonię do ciebie za niedługo dobrze?- zapytałam i nie czekając na odpowiedzieć rozłączyłam się

- No to już wiemy moja droga co tam się dzieje- oznajmił ten, którego nie znałam- A tak w ogóle nazywam się Jack, Jack Sebold.- podał mi dłoń

- Wszystko dobrze? Panowie nie wyglądają na zadowolonych…-

- Jakbyś się podjęła chemioterapii mielibyśmy znacznie weselsze miny ale tak to o…- czyli zaczynało być nie za dobrze- W węzłach chłonnych pojawiły się drobne zmiany tzw. Przeżuty, które świadczą o tym, że Pani organizm się poddaje. Nie ma siły walczyć z tą chorobą- wyjaśnił dr. Sebold- Możemy je wyciąć ale…-

- Ale jaki jest tego sens?- zapytał lekko wytrącona z równowagi- Przecież i tak umrę a poza tym dla mnie nie ma już ratunku. Sam Pan powiedział, że mój organizm się poddaje.-

- Zawsze możesz podjąć się chemioterapii- wyjaśnił mój lekarz- jeszcze nie jest za późno-

- Wydaje mi się, że wyjaśniliśmy sobie tę kwestię Panie Doktorze- spojrzałam na niego spod byka

- W takim razie mamy związane ręce. Nie chcesz się na nic zgodzić, naprawdę chcesz umrzeć?!- młodszy z lekarzy najwyraźniej mnie nie rozumiał

- Pozwoli Pan, że tę kwestię zatrzymam tylko i wyłącznie dla siebie.- odrzekłam spokojnie.- Jest coś jeszcze o czym powinnam wiedzieć?- zapytałam czując, że za chwilę zostanę wyprowadzona przez nich z równowagi

- Z dzieckiem wszystko dobrze. No i…- spojrzeli na siebie- Nie wykluczamy tego, że będziemy chcieli wywołać nieco wcześniej poród. Jeśli rak będzie się tak szybko rozprzestrzeniał i pozbawiał Cię w takim szybkim tempie siły…. Nie będziesz mogła sama urodzić. Wiemy, że zawsze pozostaje cesarskie cięcie ale nie chcemy tego zostawiać na ostatnią chwilę.- kiwnęłam głową na znak zrozumienia- Ponadto musisz liczyć się z ryzykiem śmierci po samodzielnym porodzie….- moje serce skurczyło się mocno kilka razy

- Co to ma znaczyć?- zapytałam łapiąc się za serce, które coraz szybciej pompowało krew

- Możesz nie zobaczyć swojego dziecka, umrzesz na skutek wycieńczenia.- zrobiło mi się ciemno przed oczami

- Emmo!- usłyszałam nim wszystko znikło mi sprzed oczu.

* Następnego dnia rano*

Do Sali wszedł uśmiechnięty od ucha do ucha Harry. W ręku trzymał bukiet herbacianych róż i teczkę.

- Chodź tu chodź tu szybko!- machałam w jego kierunku rękoma. Gdy podszedł rzuciłam się mu na szyję i zaczęłam składać delikatne pocałunki- Ale się stęskniłam za Tobą no!- uśmiechnęłam się.- Tylko wszedłeś i od razu wrócił mi humor- pocałował mnie czule- A tego to mi brakowało najbardziej.- rozmarzyłam się.

- Naprawdę?- zrobił śmieszną minę. Pokiwałam głową- Róże dla mojej kobiety- wstawił je do stojącego na stole wazonu

- Dziękuję- szepnęłam chcąc sięgnąć po kubek z wodą

- No nie możesz poczekać?- brunet podszedł do mnie i podał mi ów kubek- Nic a nic się nie zmieniłaś….- wybuchliśmy śmiechem.

- No to co chciałeś mi wczoraj powiedzieć?- zapytałam przypomniawszy sobie naszą wczorajsza rozmowę

- Ymmm… No właśnie.- chwycił teczkę i położył się obok mnie- Pamiętasz, że mieliśmy się pobrać?- zapytał

- Harry ale…- zaczęłam

- Poczekaj. Wiem, że była u Ciebie Rosie i wybrałyście suknię. Wiem o tym bo sam ją o to porosiłem…- skrzywił się a mi zaczęło się wszystko nagle układać w głowie- No i wczoraj byłem z chłopakami i Gemmą po garnitur. Nie myśl Em, że ja zrezygnuję z Ciebie i z tego małżeństwa. Nie ma mowy. Chcę się z Tobą ożenić i dlatego przyniosłem to.- otworzył teczkę i moim oczom ukazało się wiele ulotek domów weselnych.

- Harry chyba nie sadzisz, że mnie wypuszczą stąd ot tak sobie.- powiedziałam myśląc, że chłopak oszalał ze szczęścia

- No właśnie dlatego tu jestem i pójdę do Twojego lekarza by wszystko załatwić- uśmiechnął się- Zgadzasz się na cos takiego?- zapytał

- Oczywiście głuptasie- pocałowałam jego dłoń- Tylko kiedy?-

- Jak najwcześniej. Chciałbym aby to była ta sobota lub niedziela…- wyszeptał

- Co?! To już za…- skoro dziś jest czwartek to już za…- to za dwa lub trzy dni!- spojrzałam na niego- Przecież to się nam nie uda…-

- Nie ma rzeczy niemożliwych skarbie- podniósł się- Idę teraz do Twojego lekarza by wszystko z nim załatwić a Ty, jak możesz i masz siłę, przejrzyj tę makulaturę.- kiwnęłam głową, dostałam buziaka i zabrałam się za przeglądanie tego.

Nie wierzyłam w to, że za kilka dni miałam stać się Panią Style’s.

Uff…. To co najgorsze to chyba już za mną- pomyślałem opuszczając jej salę- Zgodziła się a więc połowa sukcesu za mną. Oby tylko lekarz był przychylny mojemu pomysłowi…

- O witam Pana Panie Styles!- doktor podał mi rękę. Czułem się całkowicie swobodnie w jego gabinecie….- Przyszedł Pan porozmawiać o stanie Pańskiej narzeczonej?- zapytał szukając jej karty

- Właściwie tak, chociaż nie do końca- powiedziałem

- Nie do końca? Co mam przez to rozumieć?- zaprzestał szperania w dokumentach

- Jak Pan sam wie jesteśmy zaręczeni i cóż… Chcemy się pobrać jak najszybciej, wie Pan nim ona…- to słowo nie chciało przejść mi przez gardło. Lekarz kiwnął głową- Dlatego przyszedłem się spytać czy Emma mogłaby opuścić na kilka godzin szpital.-

- Wykluczone. Jest za słaba.- oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu

- Ale jak to? Przecież ona mówi, że dobrze się czuje, że jest w miarę stabilna i ma coraz więcej siły…-

- Wierzy Pan w to? Ona kłamie. Jej wyniki są drastyczne! Wczoraj nam zemdlała. Może to i prawda, że ma więcej sił niż kilka dni temu ale to nie zmieni tego, że w jej ciele zaczęły pojawiać się przeżuty- ścięło mnie z nóg. Zapewne gdybym stał, upadłbym na ten jego czerwony dywan..

- Jak to przeżuty?- zapytałem nie do końca rozumiejąc

- Jej organizm nie ma już siły aby walczyć i w węzłach chłonnych zaczęły pojawiać się drobne zmiany. To jest normalnie Panie Harry.- spuściłem głowę w dół. – Musi Pan przyswoić tę myśl, że ona może umrzeć w każdej chwili…- powiedział spokojnie jakby go w ogóle to nie ruszało. Spojrzałem na niego

- Dlatego właśnie chcę się z nią pobrać, nim będzie za późno. Chcę by nasze dziecko miało chociaż prawdziwego ojca…- rzekłem czując w oczach łzy- Proszę nam pozwolić.. Tutaj chcemy się pobrać w tej katedrze obok szpitala…. Jest Pan zaproszony. Niech Pan weźmie kilku ratowników, nie wiem lekarzy i jak coś by się działo zabierzecie ją. Proszę.-

- Kiedy i gdzie?- zapytał łagodnie się uśmiechając

- Naprawdę?- zapytałem a mój poziom szczęścia podniósł się raptownie do góry. Lekarz kiwnął głową- Kiedy i gdzie? Powiem Panu za kilka godzin tylko musimy wszystko załatwić. Dziękuję!- krzyknąłem i najszybciej jak potrafiłem opuściłem jego gabinet. Wbiegłem do jej Sali, z uśmiechem na twarzy ale jej tam nie było.

- Em?- zapytałem ale odpowiedziała mi tylko pustka

I znów to samo. Tylko tym razem zwrot całego śniadania. Usłyszałam przestraszony głos Hazzy ale nie miałam siły by się odezwać. Przemyłam twarz i pochyliłam się nad umywalką. Czułam się gorzej niż kilka dni temu. Dlaczego akurat teraz?

- Em?!- chłopak zaczynał powoli wpadać w szał. Cielątko niech zauważy że jest tutaj też łazienka….- EM?- zajrzał do toalety. Spojrzałam na niego pośpiesznie spuszczając wodę w sedesie- Wszystko dobrze?- złapał mnie za rękę i odprowadził na łóżko

- Mam przeżuty.- powiedziałam przykrywając się kołdrą.- Powiedzieli mi wczoraj. Dlatego chcesz tego ślubu tak?- zapytałam z oczami pełnymi łez

- Nie Em. Chcę tego ślubu bo Cię kocham, chcę tego bo chcę by nasz maluszek miał pełną rodzinę, chcę tego bo tak miało być- przytulił mnie

- Mogę nie przeżyć porodu- przełknęłam ślinę- Prawdopodobnie będą chcieli go w jakiś sposób wcześniej wywołać abym mogła sama urodzić. W ostateczności zrobią cesarkę.- spojrzałam na niego. Nie był tym samym chłopakiem którego poznałam dawno temu. Strasznie schudł, zbladł, oczy… Oczy, z których niegdyś mogłam wyczytać wszystkie emocje nim rządzące znikły za bladą poświatą łez.- Nie płacz. Będzie dobrze- załapałam go za rękę

- Ale Em… Chcę abyś wiedziała, że…-

- Ciii…. Nie żegnaj się jeszcze ze mną. Jeszcze tu jestem. Zgodził się?- zmieniłam raptownie temat. Kiwnął głową- No to czas załatwić miejsce a następnie powiadomić gości- uśmiechnęłam się i otarłszy mu łzy przeszliśmy do sedna sprawy- ślubu.

Po około dwugodzinnym buszowaniu w ulotkach mieliśmy wszystko załatwione. Kościół, miejsce, menu, fotografa…. Nie wiedziałam, że to wszystko można było tak szybko załatwić. Sobota, 16.00 kościół Westminsterski- to właśnie tego dnia miało się odmienić nasze życie…

Około 13.00 przyszedł lekarz i Harry poinformował go co do miejsca i czasu naszego ślubu. Zeszliśmy na dół do stołówki i zjedliśmy smaczny jak na szpitalne jedzenie obiad. Potem przyszedł czas na dzwonienie do gości. Harry załatwiał tych ze swojej strony a ja tych ze swojej. Właściwie musiałam zaprosić tylko Crisa i Jess… Tak to nie miałam nikogo….

* rozmowa*

- Cześć Cris!- powitałam chłopaka z którym już tak długo się nie widziałam

- Emma?!- zapytał z niedowierzaniem- Miło, że jednak pamiętasz o swojej rodzinie. Mów co u Ciebie!-

- Właściwie to dzwonię by poinformować zarówno Ciebie jak i Jess, że wychodzę za mąż- wyjaśniłam będąc dumna, że w końcu mogę wypowiedzieć głośno te słowa

- Co?!- krzyknęli niemal jednocześnie- Jak to za mąż?!- pisnęła Jess. Czyli byłam na głośnomówiącym…- Kiedy? Gdzie?-

- Niespodzianka co? W sobotę o 16.00 w kościele Westminsterskim. Chciałabym abyście przyjechali. Będziecie mogli?- zapytałam pełna nadziei

- Jasne siostra! My nie  moglibyśmy przegapić takiej okazji! Dlaczego dzwonisz dopiero teraz?-

- Bo ustaliliśmy to zaledwie kilka godzin temu- uśmiechnęłam się sama do siebie. To naprawdę było zwariowane.

- Jesteś w ciąży?- zapytała Jess

- A i tak, jestem- powiedziałam dumnie

- To wszystko jasne.- zaśmiała się- Skoro decydujecie się na ślub to albo ciąża albo umierasz..- usłyszałam ich śmiech ale mi jakoś nie było do śmiechu…

- To też Jess… wiem, że was nie poinformowałam ale jestem chora na białaczkę- wypaliłam

- Co?!- krzyknął Cris- Jak to?!- zapytał wściekle. Opowiedziałam im wszystko, z każdym najdrobniejszym szczegółem… Słyszałam szloch Jess… Było mi głupio, że dopiero teraz ich o tym informuję….- Przecież wiesz, że możesz nam o wszystkim mówić- powiedziała dziewczyna z żalem

- Wiem Jess ale… Ale to było takie zamieszanie, że naprawdę, nie pomyślałam wtedy o tym.-

- Dobrze, że chociaż teraz nam o tym mówisz…- powiedział Cris. Porozmawialiśmy jeszcze trochę dosłownie o niczym i w końcu stwierdziliśmy, ze będzie więcej czasu w sobotę. Rozłączyłam się i spojrzałam na Harolda.

- Miał być mały ślub a nagle zrobiło się około 60 osób..-

- Harry…- spojrzałam na niego- Skoro to mają być nasze ostatnie chwile to zróbmy ślub z hukiem.- spojrzałam na niego widząc już nagłówki w gazetach: ,, Najmłodszy członek One Direction okazał się najbardziej dojrzały. Już w sobotę bierze ślub!’’

- Naprawdę tego chcesz?- zapytał- Wiesz, ze to będzie naprawdę niezły huk-

- Tak, chcę tego Harry- uśmiechnęłam się nie mogąc doczekać się już soboty.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej! Zgodnie z obietnicą dodaję dzisiaj kolejny rozdział bo spisałyście sie na medal!

Odnośnie tego usunięcia bloga to nic nie jest pewne. 

Jest mi przykro, że takie osoby są w moim środowisku ale nic nie poradzę na to prawda?

A teraz spadam robić ciasto! Odezwę się potem! :)