Rozdział 103

Każdy kolejny dzień zaczynał się tak samo. Porcją leków i telefonem do Harry’ego. Powoli zaczynałam oswajać się z tą myślą, że niedługo już mnie tu nie będzie jednak do pewnej części mojej podświadomości nie docierało to i za każdym razem budząc się liczyłam na to, że to wszystko okaże się złym snem.

Mimo wielokrotnych prób podejmowanych przez Harry’ego, chłopaków, Rose a nawet samego lekarza- nie zgodziłam się na chemioterapię. Wolałam sama umrzeć niż miałabym zabić moje własne, nienarodzone dziecko. Jaka byłaby ze mnie matka? No jaka? Co to za inwestycja nosić tyle miesięcy taką istotkę pod sercem a potem zabijać ja bo chce się ratować własny tyłek? Nie. To nie na tym rzecz polega….

Czułam się dobrze, można było rzecz bardzo dobrze. No,  nie licząc porannych krwotoków z nosa, które całkowicie mnie wykańczały było dobrze. Dziś miała przyjść do mnie późnym popołudniem Rose abyśmy mogły wybrać model sukni ślubnej na nasz ślub. Może i Harry jeszcze o tym nie wiedział ale chciałam się z nim pobrać tuż przed tym… Tuż przed tym jak stąd odejdę.

Dziwne uczucie wiedzieć ile masz dni i praktycznie ich nie wykorzystywać. Wydaje mi się, że 90% ludzi załamałoby się  na wieść o niecałych 3 miesiącach życia ale ja nie chciałam.. Chciałam cieszyć się z ostatnich dni, chciałam myśleć, że choroba wycofa się i będę mogła dalej żyć i cieszyć się z pierwszych kroków mojego dziecka, pierwszych słów i jej pierwszych miłości.. To wszystko było na wyciągnięcie ręki ale ktoś postawił ścianę pomiędzy mną a tym co dla każdej kobiety najważniejsze.

Oczywiście, że się bałam ale… Ale ten strach podsycony był zainteresowaniem. W końcu będę mogła spotkać się z Lucy, Patrykiem i rodzicami.

Najbardziej w tym wszystkim cierpiał Harry. W ciągu ostatnich dni cały optymizm uszedł z niego, oczy straciły dawny blask i ciągle chodził nieprzytomny próbujący przyswoić sobie fakt, że za niedługo umrę…. Ale nie zostanie sam, będzie przy nim nasza córka, która będzie po części odzwierciedleniem mnie.

Około 12 przyszła pielęgniarka, przyniosła mi jedzenie, pobrała dwa pojemniczki krwi i podała leki przeciwbólowe. Potem obchód podczas którego wdałam się z lekarzem w dyskusję na temat mojego opuszczenia szpitala. Powiedział, że to jest wykluczone, ze jestem zbyt słaba. Co prawda to prawda. Byłam na tyle słaba, że miałam problemy z dojściem do toalety położonej w tej samej Sali.

- A kuku!- głowa James’a pojawiła się w drzwiach Sali- cześć Em- podszedł do mnie i pocałował mój policzek

- Dobrze, że jesteś. Pomożesz mi?- podałam mu dłoń. Chłopak chwycił ją i zaprowadził mnie do toalety- Daj mi 5 minut- powiedziałam na co brunet skinął głową i opuścił pomieszczenie. Nie trwało to długo, po chwili zwróciłam zawartość obiadu. Poczułam niesamowitą ulgę na żołądku. Wszystko byłoby dobrze gdybym nie zauważyła krwi we własnych wymiotach.

- Em wszystko dobrze?- usłyszałam. Lekko przerażona spuściłam wodę i umyłam twarz.

- Tak ok.,- otworzyłam drzwi a chłopak od razu zaprowadził mnie na łóżko- Dziękuję-

- Jak się czujesz?- zapytał wyjmując zakupy przyniesione ze sobą

- Dobrze.- uśmiechnęłam się słabo- Co prawda jestem zmęczona ale daję radę-

- Słabniesz z dnia na dzień moja droga- spojrzał na mnie troskliwym wzrokiem- jak mała?- dotknął brzucha

- Bardzo dobrze. Daje o sobie znać, więc nie ma powodów do zmartwień. Wczoraj włożyła mi stópkę pod żebro, straszne mnie to łaskotało- zaśmialiśmy się.- Opowiadaj, jak w szkole?-

- W szkole jak w szkole. Wszystko dobrze. Nauki zbyt dużo, każdy się o Ciebie pyta. Przed waszym domem stoi stado reporterów. Wiedzą, że jesteś w szpitalu tylko jeszcze nie wiedzą w którym i chwała im za to. Harry ciągle twierdzi, że jesteście przyjaciółmi ale oni już dawno zignorowali to i wszędzie piszą, że jesteście parą. Dobrze, że nie widzą o Twojej ciąży…- opowiadał James.- Chłopcy często przyjeżdżają do Harry’ego zresztą tak samo jak mama tata i jego siostra. A Harry? Udaje twardziela ale nieraz wieczorem widzę jak siedzi w salonie z albumem w dłoniach i płacze… Em on też to przeżywa… Każdy z nas to przeżywa..- mówił. Siedzieliśmy tak długi czas, rozmawialiśmy, zjedliśmy czekoladę i wypiliśmy po szklance pomarańczowego soku. W końcu, około 14.30 James musiał już iść na popołudniowe lekcje a ja ponownie zostałam sama. Próbowałam dodzwonić się do Harry’ego ale jego telefon milczał. No tak, praca…

- Dzień Dobry Emmo- do Sali wszedł Pan Doktor

- Witam Pana Panie Doktorze- uśmiechnęłam się

- Jak się dziś czujesz?- zapytał siadając na łóżku i patrząc się na mnie

- Jakby z dnia na dzień coraz lepiej. Ale..- zawahałam się czy powiedzieć o tym co mnie spotkało

- Ale?- spojrzał na mnie pytająco

- Ale tęskno mi za domem- wymyśliłam na poczekaniu

- Co Em? Krew w wymiotach?- zapytał jakby czytając w moich myślach

- Skąd Pan..-

- Normalna reakcja organizmu. Musisz być gotowa na coś takiego. Krwawienie z nosa również będzie się nasilało, będziesz stawała się senna aż w końcu zaśniesz i..-

- I się nie obudzę..- dokończyłam za niego… On smętnie pokiwał głową- No ale nie przyszedłem tu rozmawiać i śmierci tylko o tym, że zabieramy Cię na USG.-  do Sali wjechała pielęgniarka z wózkiem. Usiadłam na nim i pojechaliśmy do pracowni USG.

Z dzieckiem było wszystko w porządku. Mała rosła jak szalona, leki nie powodowały żadnych uszkodzeń u dziecka… Było tak jakbym wcale nie była chora. Chociaż ta wiadomość była dla mnie czymś przyjemnym.

Gdy wróciłam do swojej Sali czekała tam już na mnie Rose. Przywitała mnie ciepłym uśmiechem i pokazała stos gazet ze sukniami ślubnymi.

- Jesteś kochana- powiedziałam całując jej policzek- No to zabierajmy się za to przeglądanie- ucieszyłam się i po chwili każda z nas przeglądała katalogi wybierając najlepsze suknie. Zadzwonił mój telefon. Rose podała mi a ja w ostatniej chwili odebrałam:
- Halo?-

- Em? Co się stało? Przepraszam, że nie odebrałem ale nie mogłem- tłumaczył się chłopak

- Spokojnie, nic się nie działo. Po prostu chciałam usłyszeć Twój głos i zapytać kiedy przyjedziesz…-

- Em… Nie wiem czy dziś będę mógł przyjechać. Mam sporo spraw do załatwienia i wszystko sypie się mi na głowę. Na pewno mama dziś przyjdzie Cię odwiedzić więc możesz być spokojna, towarzystwa Ci nie zabraknie- w oddali usłyszałam głos Zayn’a mówiącego, że ma mnie pozdrowić

- Tak słyszałam, też go pozdrów- wyprzedziłam Harry’ego- słonko zadzwonię do Ciebie później. Przyszła do mnie Rose i mamy trochę pracy. Kocham Cie- powiedziałam

- Ja Ciebie też- usłyszałam i rozłączyłam się

- A może ta?- pokazała mi pewną suknię brunetka

- Chyba trafiłaś w sedno. Jest przepiękna- powiedziałam i zaczęłam się jej przyglądać.

- Dobra chłopaki! Rose jest u niej i już wybierają suknię. Może być ten garnitur?- zapiąłem ostatni guzik i wyszedłem aby się im pokazać. Pokręcili głowami

- Paski Ci nie służą- stwierdziła Gemm- A tak właściwie to dlaczego ja nie mogłam do niej pójść tylko muszę siedzieć tu z wami?- zapytała mnie siostra

- Bo jesteś moją siostrą i Em wszystko by skojarzyła?- spojrzałem na nią dziwnie i wróciłem do przymierzali.

Kolejne garnitury oczywiście również nie podobały się Państwu Jury. W ogóle nie rozumiałem dlaczego nie mógłbym założyć tego garniaka, który mam w domu?

- No dobra a ten?- zapytałem wychodząc. Był to jeden z ostatnich modelów. Gemma aż wstała do góry gdy mnie zobaczyła

- No brat… Teraz to możesz iść do ślubu. Panowie, mamy garnitur!- krzyknęła na co chłopaki zareagowali salwą śmiechu

- Nados, Nados, Nados!- krzyknął Niall i zaczął biegać dookoła nas.

- Tak Niall Nados ale póki co muszę się rozebrać i zapłacić za garnitur- zaśmiałem się i ponownie wszedłem do przymierzalni tym razem tylko po to aby zdjąć garnitur i ubrać w końcu swój ukochany, ciepły sweter.

Spędziliśmy w tym salonie dobre cztery godziny więc padłem po prostu z nóg. Chciałem jechać do Em ale Gemma mi zabroniła. Powiedziała, ze dziś jest jej dzień ze mną i śpi u mnie i mamy się cieszyć z tego, ze już za kilkanaście dni się ożenię.
Czy mogłem się cieszyć z tego ślubu? Właściwie tak ale czym on był ze świadomością, że moja żona za niedługo umrze? Zrobiło mi się raptownie smutno i źle co nie uszło uwadze chłopców.

- Harry… Ona sama to wybrała. Wiem, że jest Ci przykro, wiem, że jest Ci teraz źle ale spójrz. Zawsze jeszcze przed wami jest kawałek czasu- powiedział Niall, który przyleciał wczoraj do Londynu

Kiwnąłem głową. Ale czy ktoś pomyślał jak to będzie gdy ten czas dobiegnie końca?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Hej dziewuszki! 

Jak wam się podoba perspektywa spania jutro do późna? Bo szczerze powiedziawszy mi to się podoba aż za bardzo:D

 Och w końcu piątek, czekałam na niego od poniedziałku kiedy tylko udało mi się otworzyć oczy:D

Jak wam sie podoba rozdział? Szczerze? Wydaje mi się, że przechodzę samą siebie. Co prawda dawno je napisałam i szczerze nie mogę uwierzyć, że to wyszło z mojej głowy!

Tak, ja i moje skromne zdanie o mnie:P

Koteczki komentujcie! Wiem, że wczoraj nie każda z was mogła ale dziś proszę aby każda z was która to przeczyta zostawiła po sobie mały ślad w postaci kilku słów pod tym rozdziałem, dobrze? :)

Zaraz rozdział pojawi się również na drugim blogu także zapraszam ;)

A już jutro nowe przygody Emmy i Harry'ego!

Kocham. Magda :*