piątek, 23 listopada 2012

Epilog



* 4 lata później*
- Tatusiu! Tatusiu!- mała dziewczynka o blond włosach wbiegła do salonu prosto z podwórka
- Co się dzieje Lennie?- zapytałem nalewając małej zupy do miseczki
- Patrz!- rzuciła na stół kasztany i kolorowe liście- Rosie pomogła mi to znaleźć- uśmiechnęła się i wybiegła ponownie na podwórko.
- Lennie!- krzyknąłem ale jej już tu nie było. Po chwili do kuchni weszła Rosie i pocałowała mnie w policzek. Zrobiłem to samo i pomogłem umyć małej rączki.
- Pójdziemy dziś do mamy tatusiu?- zapytała mnie Lenni siadając na moich kolanach
- Pójdziemy ale najpierw musisz zjeść ładnie zupkę- powiedziała Rosie uśmiechając się zarówno do mnie jak i do małej
- Dzięki Ci Rosie. Nie wiem co bym bez Ciebie zrobił. Bez Ciebie i Twojej zupy-
- To jest jasne co byś zrobił. Znów poszlibyśmy do babci-
- Osz Ty mała!- zacząłem łaskotać dziewczynkę a ta zaczęła się śmiać.
- No już się nie wydurniajcie tylko jedzcie. Ja idę bo muszę jeszcze się przygotować na zajęcia…- brunetka wstała od stołu
- Pa Rosie!- rzuciła Lennie i znów zostaliśmy sami.
- Tato….- zaczęła mała po kilku minutach jak Rose wyszła- Kochasz mamę?-
- No pewnie, że ja kocham, co to za pytanie?- zdziwiłem się
- Bo dziś Rosie powiedziała, że będziesz kochał ją do upadłego a wczoraj się przewróciłeś i nie wiedziałam czy przestałeś….-
- Kochanie. Jeżeli mówi się, że kocha się kogoś do upadłego to znaczy do jego śmierci.- wyjaśniłem blondynce poprawiając jej kucyk- Głuptaski mój.- pocałowałem ją w policzek
- Zjadłam!- wrzasnęła mała i pobiegła do wieszaka i chwyciła swój płaszczyk- Do mamy!-
- Och wariacie mały…- zapiąłem jej buty- Już już idziemy- szybko ubrałem się i ruszyliśmy spacerem w kierunku cmentarza….
Macie tutaj małą Lennie:) Strasznie mi sie podoba ta dziewczynka!
Ojej.... Postanowiłam dziś wrzucić końcówkę tego opowiadania bo rozdrabnianie na dwa dni nie wydawało mi się dobrym wyjściem...
Och... Te 9 miesięcy, które spędziłam z wami było jak jeden dzień... Do tej pory pamiętam pierwszy rozdział i mój strach a co będzie jak nie będę miała czytelników? :) Dziś już wiem, że mój strach był bezpodstawny...
Chciałabym podziękować wam, moje kochane czytelniczki, za to, że stworzyłyście coś tak pięknego z moją małą pomocą. Chciałabym podziękować za każde wasze słowa, które działały na mnie niczym na prawdę pokrzepiająco. Stałyście się dla mnie niczym najlepsze przyjaciółki a zarazem siostry, które wraz ze mną przeżywają każdą kłótnie, każdy ból i rozstanie.
Byłyście ze mną zarówno w te dobry jak i gorsze dni, zaakceptowałyście mnie w każdym calu i nikt nie zarzucał mi, że jestem okropna i wredna:D Kurde, pokochałyście mnie jak swoją! Jestem wam za to wdzięczna bo to dzięki wam moja podświadomość zmieniła się i z wiecznie cichej, nie wierzącej w siebie Magdy narodziła się Magda wierząca w swój talent, potrafiąca odrzucić wszelkie niepowodzenia i iść dalej, trwać w rozpoczętym dziele:)
Spisałyście się na medal!
Wiecie.... Jeżeli, któraś z was będzie chciała czytać coś mojego zapraszam na tego bloga jakoś na początku grudnia. Podam tu link do mojego bloga:)
Jejku... Mam łzy w oczach. Za bardzo się przyzwyczaiłam do tego miejsca:) Jesteście na prawdę grupką najcudowniejszych osób z jakimi miałam do czynienia w moim życiu.
Oj przecież nie tracicie mnie na zawsze, mam przecież jeszcze jednego bloga ale chyba to już nie to samo co pierwszy, prawda? Podobno wszystko co pierwsze jest najlepsze:)
Mam małą prośbę. Niech każda z was, która wytrzymała ze mną do samego końca zostawi pamiątkę pod tym rozdziałem. Będę wdzięczna!
 Kocham was całym serduszkiem! Magda
http://i2.pinger.pl/pgr408/a7fbe2030001352a4f2d3c4b/13.gif

20 komentarzy:

  1. ohh to takie wzruszające ! byłam z tobą i tym opowiadaniem od prologu < chociaż nie komentowałam> i teraz koniec :( no cóż .. przynajmniej masz jeszedrugiego , równie cudownego bloga , któego oczywiście czytam i ... czekam na następnego XX

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie mogę uwierzyć że to już koniec. :(
    Czuję się tak bardzo przywiązana do tego miejsca...
    Czytam też Twojego drugiego bloga i będę czytać trzeciego.... ale jednak ten miał w sobie coś takiego że chyba nigdy go nie zaponę :)
    Może to głupie, ale powiem Ci że ten blog wiele mnie nauczył..
    Nie będę teraz wymieniać czego dokładnie, bo to chyba nie jest takie ważne?
    Powiem tylko że dzięki temu co pisałaś zmieniłam się... i to raczej na lepsze. :)
    Kurde!
    Tyle chciałabym Ci jeszcze powiedzieć, ale mam pustkę w głowie, normalnie! ;_;

    Ciekawa jestem czy Emma w Niebie (bo niewątpliwe jest to że tam trafiła :P) spotkała Patryka... jeśli tak to jak zareagowała.... co jej powiedziała mama po tak długiej rozłące...
    Może zastanowisz się nad napisaniem jeszcze jednego, dodatkowego rozdziału z czymś takim? :)
    Proooooooooooooooooooszę.....

    Albo jakbyś napisała opowiadanie o Lennie *_*
    To by było coś! :D
    No, ale to tylko takie moje szalone myśli xd

    Pozdrawiam, ściskam i całuję! ;3
    http://blue-batterfly-one-direction.blogspot.com/ :)
    Pamiętaj, jesteś WSPANIAŁA! <3

    OdpowiedzUsuń
  3. Od samego początku to czytam, być może nie komentowałam twoich cudownych wszystkich rozdziałów ale czytałam i czekałam z wytchnienie na następny rozdział. Popieram myśl mojej poprzedniczki i opowiadaniu o Lennie. Pozdrawiam Alusia
    http://bewithmeforever1d.blogspot.com/
    http://iandmyworldwithonedirection.blogspot.com/
    http://i-will-be-back-forever-1d.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. no i koniec :C przywiązałam się do tego bloga <3 a miałam nadzieję, że jednak to był sen Harrego o śmierci Em, tak jak to pisały niektóre osoby pod ostatnim rozdziałem. no ale cóż, cieszę się, że Harry sobie poradził i wychowuje małą Lennie :) czytam twój drugi blog i będę czekać na kolejne :)

    OdpowiedzUsuń
  5. ooo już koniec ;d no nic .. bardzo podobał mi sie ten blog <3 byłam z Tobą od początku chociaż rzadko komentowałam ;d
    drugiego bloga oczywiście czytam ;d;*

    Pozdrawiam Klaudiaa ;**

    OdpowiedzUsuń
  6. Jakbym mogła nie zostawic po sobie pamiatki kochanie? Oczywiście że to zrobię!
    Misiu kolorowy, tak bardzo będę tęsknic za cudownymi przygodami Em, ale to chyba kolej rzeczy nie? Jestem bardzo szczęśliwa że właśnie w taki sposób zakończyłaś tą historię. Jestem z Ciebie niesamowicie dumna! Jestem dumna z tego że pomimo wielu przykrych słów zostałaś z nami ! Och Madziu medal dla nas? To Tobie nalezy się medal! My jesteśmy tu po to aby Cię wspierać i motywować do dalszego działania. I chyba nam się udaje co? Jak miło czytać jest te słowa od Ciebie, Magda wierząca w swój talent och jak to cudownie brzmi! Także wredoto Ty Moja ja się nie żegnam, bo będę z Toba do upadłego!
    Uśmiechaj się jak najczęściej pingwinku!
    Oj jestem ciekawa co w tej Twojej mądrej główce jeszcze siedzi i wiesz co? Ja czekam na czasy kiedy wejde do księgarni i zobacze książkę z Twoim nazwiskiem, i wierzę że tak będzie, nie ja to wiem!
    Trzymaj się cieplutko :*
    Kocham Cię całym serduszkiem!
    Emily<3

    OdpowiedzUsuń
  7. Spędziła tu najlepsze pół roku mojego życia:) masz talent i wie to każdy twój czytelnik. Każdy następny blog nie będzie tak samo dobry jak ten tylko lepszy bo z każdym kolejnym rozdziałem rozwijasz swój talent:) pozdrawiam i nie mogę doczekać się następnego bloga:)))

    OdpowiedzUsuń
  8. oj, nawet nie wiesz jak mi przykro teraz... pierwsze co robiłam przychodząc do domu to sprawdzenie fejsbuka i Twojego bloga, a teraz co? mimo wszystko jednak cieszę się, że napisałaś to opowiadanie. i gdy na niego trafiłam (przypadkiem! wtedy najnowszą notką był 17 rozdział), wiedziałam że to będzie będzie mój ulubiony blog. i będzie, już zawsze :)
    masz talent kobieto.
    po prostu.
    pisz, pisz, nie mogę się doczekać!

    całuję, Lu

    OdpowiedzUsuń
  9. Jeny jak ty piszesz?! Weszłam przez przypadek na twojego bloga i przeczytałam całe opowiadanie. Pochłonęłam je. Ostatnie rozdziały podczas czytania doprowadziły mnie do wzruszenia, podziwiam Cię, życzę weny w pisaniu kolejnego opowiadania! ; ) Zapraszam do mnie only-one-love-one-life.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  10. Kochana Madziu!!!!!
    Wiesz.. *pociąga nosem* to jest cudowne. To co zrobiłaś dla nas, to jaka jesteś... No ale od początku.

    Na początku maja zaczęłam czytać Twojego bloga.
    Pierwsze wrażenie - oo, no no... O! I jest mój kochany Lou!
    Nie wyobrażasz sobie jaki uśmiech u mnie zagościł na twarzy na każdy kolejny rozdział. Przeważnie komentarze były dodawany z anonima.
    Pamiętam te chwile zawahania Emmy. Wtedy kiedy Em wyjęła z portfela (albo czegoś innego :D) zdjęcie Patryka i powiedziała do Louisa, że to jej chłopak a ten się oburzył.
    Pamiętam te szczęśliwe chwile z ich związku... Jak dziewczynki zachwycały się tą rudowłosą pięknością.
    Jak Em spadłaby z balkonu, ale H. ją złapał.
    Jak Lou zdradził ją z El.
    Ten moment kiedy Boo spoliczkował Lottie za wysłanie zdjęć El i jego do Emmy.
    Chwile słabości Em i Zayna. Te ich pełne namiętności i czułości momenty, w których zawsze była większa moc niż w związku dziewczyny z Lou.
    Wyznanie miłości przez Hazzę w sylwestra. Ich nieśmiałość..
    Początki Em&Hazz Hazz&Em. Te dni, w których nieraz dochodziło między nimi do kłótni, a po pewnym czasie do szczęśliwego zakończenia.
    Znowu podejmowane ryzyko przez Emmę, kiedy nie wiedziała jakiego wyboru dokonać między Harry'm a Zayn'em.
    Dni w których wszystko się sypało, a ja przeżywałam to wszystko jak głupia. LOL!
    Dni w których Ty sama miałaś chwile załamania i chciałaś zakończyć opowiadanie, albo oddać je w inne ręce, a my musiałyśmy Cię przekonywać, że to kompletnie bez sensu. I co? Nie tak strasznie było zostać z nami do końca! :)
    Hm, kupno domu, zamieszkanie w nim z Haroldem. Spotkanie Jamesa.
    Wakacje...
    Poparzenie Louisa (biedny Lou, Olałke by ucałowała♥).
    Granie w butelkę (a może i w coś innego) i mój niepohamowany śmiech. Hihi, do tej pory pamiętam jak mama wtargnęła do pokoju i zaczęła się patrzeć na mnie jak na idiotkę :D Chyba najbardziej śmiałam się z kwestii Nialla.. Tak, chyba tak :P
    Potem Wrocław.
    Ciąża Emmy.
    Białaczka.
    Śmierć.
    Moment w którym ryczałam jak bóbr, a teraz co raz jeszcze pociągam nosem i staram się ogarnąć. You're my angel! You're my wonderful!

    Przejdźmy do kolejnej sprawy, czyli..
    DZIĘKI TEMU BLOGOWI POZNAŁAM CIEBIE!!!!!!!!!!!!
    Do końca swojego życia chyba będę dziękować Bogu, że któregoś tam dnia, siedziałam znudzona w domu i szukałam czegoś do poczytania. Będę dziękować też za to, że poznałam 1D, bo bez tego na pewno bym nie trafiła na Ciebie.
    Nigdy nie przypuszczałam, że dziewczyna z internetu o imieniu Magda zmieni moje życie... na lepsze.
    O, i ryczę. Przepraszam...
    Nie przypuszczałam, że właśnie TU poznam najwspanialszą osobę na świecie.
    Gdyby ktoś mi powiedział np. w lutym, że dostanę One Direction Infection i dzięki temu zyskam kolejnego best friendsa to bym go wyśmiała.
    No bez kitu!
    Przydałby mi się teraz obok taki Boo Bear, który przyniósłby mi chusteczki, bo zaraz będę tonąć w łzach.
    Dobra, Olałke już się uspokoiła.
    Kontynuując to... jesteś dla mnie jak siostra. Taka w chuj zajebista :D
    Taka miła, wspaniała...
    Dzięki Tobie wiem, że nie warto się poddawać. No a kto mnie utrzymywał przy życiu w słabszych chwilach? No kto? MADZIA!
    Nie sądziłam, że nasza znajomość przerodzi się w... coś takiego (no, wiesz o co chodzi xd). To jest tak cudowne, że aż trudno mi to opisać.
    Każde Twoje słowo, każde pocieszenie daje mi dużo uśmiechu na twarzy.
    Na każdą Twoją wiadomość cieszę się jak głupia, serio.
    Pomimo tego, że czasami jest cholernie źle to ja się uśmiecham. Dla Ciebie...
    Pomimo tego, że masz urwanie głowy to zawsze masz dla mnie chwilkę, żeby coś naskrobać i w pewnym stopniu doprowadzić mnie do porządku.
    Pomimo tego, że obydwie popełniamy błędu to się wspieramy i staramy nawzajem sobie pomóc.
    +




    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. +
      W przeciągu kilku dni stałaś się dla mnie cholernie bliską osobą.
      Teraz - po (czekaj, muszę coś sprawdzić)ponad 3 miesiącach bliższej znajomości (pierwszego maila napisałam do Ciebie 18 września, a ja mam wrażenie jakby to było wczoraj!) czuję, że mam dla kogo żyć.
      Zawsze w trudnych chwilach taka cudowna osóbka Magda wysłucha i pomoże. Zawsze w pewnym stopni czuję się lepiej dzięki Tobie Madzieńko...
      *chwila na ryczenie*
      No kto pierwszy zwrócił się do mnie Olałke? MADZIA!
      Dzięki temu trochę polubiłam swoje imię :D Olałke.. fajnie xD :P
      Nie wyobrażam sobie teraz życia bez Ciebie. Nie ma dnia, żebym nie poświęciła chwilki na myślenie o Tobie.
      Jesteś obecna w moim życiu cały czas i nie zamierzam Cię z niego wyrzucić. Nigdy, rozumiesz?
      Gdybym Cię straciła to bym sobie nie poradziła.
      Tobie jako pierwszej napisałam o swoich problemach. Nie bałam się. Pomimo tego, że wtedy od naszej bliższej znajomości minął jakiś tydzień to już mówiłyśmy sobie wszystko.
      Zawsze wiedziałam, że nie nie odrzucisz mnie za to jaka jestem. To się czuje...
      Jednym z moich marzeń jest, żeby się z Tobą spotkać i Cię wyściskać. Pośmiać się, popłakać... Porozmawiać tak po prostu.
      Kocham Cię i z dnia na dzień stajemy się sobie jeszcze bliższe (o ile do możliwe!).

      Czytając te ostatnie rozdziały to myślałam o Tobie, a konkretniej to o Twoich rodzicach, Jaśku...
      Nie straciłam Tyle co Ty i powinnam się cieszyć z tego co mam, a czasami zwyczajnie nie potrafię.
      Tak bardzo mi przykro...
      To wszystko co piszesz jest świetne, bo... bo to są Twoje uczucia, niektóre przeżycia. Fragmenty życia...
      Blog jest niezastąpiony i nigdy o nim nie zapomnę. Zawsze będę wracać wspomnieniami do kochanej Em.
      O! Ostatnio zaczęłam wszystko czytać od początku :) Te opowiadanie jest tego warte kochana!

      JESTEŚ NAJLEPSZA!!!!

      O! Nie zmieściłam się w jednym komentarzu :P Przepraszam, że jest to takie długie. Musiałam...

      Jestem i nigdy Cię nie zostawię Madziu.
      Dużo całusków i przytulasków!!! <333 :* :* :*
      Twoja Ola ♥

      Usuń
  11. Och muszę coś napisać.. Zacznę od tego, że kocham twój styl pisania, brak błędów w tekście.. Kocham twoje pomysły i żałuję, że to już ostatni rozdział, chciałabym 'zobaczyć' więcej pomysłów, które gnieżdżą się w twojej główce. Kocham to jak wykreowałaś bohaterów, tak bardzo odzwierciedlających osobowości ludzi z prawdziwego świata. Czasem czytając twoje opowiadanie czułam, jakby historia przez ciebie opisywania miała miejsce w rzeczywistości. Twoje opowiadanie nie raz doprowadziło mnie do łez smutku, nie brakowało również momentów gdy wybuchałam śmiechem. Dziękuję :DD

    Car.
    @between_silence

    OdpowiedzUsuń
  12. booożee . płakałaam jak czytałam te jej listy . to było cooś . kochana dziekuje ci za te 110 świetnych rozdziałów , w których pokazałaś co tak naprawdę w życiu jest ważne . pomimo iż był to blog o dziewczynie i naszych kochanych super gwiazdach to był przede wszystkim o życiu . Z resztą tak jak chłopcy mówili , oni są normalnymi ludźmi , co z tego , że mają wielki talent i się z nami nim dzięlą . To i tak tacy sami ludzie jak my , a marzenia to nic złego . Dlatego jeszcze raz z całego serducha chciałam podziękować .

    Ps . Pomysł , żebyś pisała teraz o Lennie jest świetny . Zapraszam do mnie : http://my-crazy-twisted-world.blogspot.com/ . Pozdrawiaam . Banaan . ; * . ; D

    OdpowiedzUsuń
  13. Naprawdę byłam tu z tobą od początku . Nie od SAMEGO , ale byłam . Nie komentowałam często , aczkolwiek czasami tak :D
    Dziwnie nie widząc już nowego postu - już więcej żadnego nie zobaczyć .
    No co mogłabym powiedzieć ?
    Że opowiadanie stało się małą cząsteczką mnie .
    Mam też nadzieję , że następne opowiadanie pojawi się szybko gdyż , aż mnie rozpiera z tej ciekawości :D
    Pozdrawiam i życzę ci wszystkiego najlepszego .
    Jesteś wspaniałą pisarką .
    http://whispers-of-thee-heart.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  14. Oh, to może teraz ja. Kurczę, wiem, że to co teraz robię jest dziwne i tak też się czuję. Tak, dziwne, a to dlatego, że NIGDY nie skomentowałam żadnego rozdziału Twojego cudownego opowiadania. Szczerze mówiąc, nie mam żadnego usprawiedliwienia na swoje zachowanie. Jedyne czym mogłabym się wybronić to to, że każdy Twój rozdział czytałam przez telefon, co znacznie utrudnia czytanie i komentowanie (ale co to za wymówka, doskonale zdaję sobie sprawę, że żadna). Mogę jedynie przepraszać, co właśnie robię: przepraszam Cię Magdo z całego serca:). Jednak chcę żebyś wiedziała, że zatraciłam się w Twoim opowiadaniu do reszty, czułam jakby Emma istniała naprawdę. Czytając je wylałam morze łez (szczególnie przy ostatnich rozdziałach) ale i śmiałam się do upadłego. Bardzo Cię podziwiam za to, że potrafiłaś stworzyć coś tak pięknego. I wiem, że jestem dla Ciebie kompletnie obcą osobą, ale chcę żebyś wiedziała, że Ty stałaś się dla mnie kimś bliskim. Nie żałuję czasu jaki spędziłam czytając tego bloga. I naprawdę nie mogę uwierzyć, ze to już koniec. Już od dłuższego czasu przygotowywałam się do śmierci Emmy, co wiązało się z końcem historii, ale teraz naprawdę nie mogę uwierzyć, że to wszytko się zakończyło. Nie mam do Ciebie żalu o to, że uśmierciłaś Emmę, tak po prostu musiało być:)

    Chciałabym również uświadomić Cię, że czytam także Twojego drugiego bloga, który jest niesamowity:)

    Pozdrawiam i przesyłam multum całusków i przytulasów!
    Klaudia:*

    OdpowiedzUsuń
  15. 1. KONIEC?! ;.; Czemu? Za bardzo się przywiązałam do tego bloga ;*
    2. Rozwalił mnie tekst małej "Bo dziś Rosie powiedziała, że będziesz kochał ją do upadłego a wczoraj się przewróciłeś i nie wiedziałam czy przestałeś…." a na dodatek jest taakaa słodka :3
    3.Wiedź że to opowiadanie na zawsze zostanie w moim sercu jak i ty! Zawsze będę pamiętać o takiej jednej zakręconej Magdzie! :D
    Wiecznie kochająca Andżelika xx <3

    OdpowiedzUsuń
  16. Najwspanialsza Madziu!!!
    Trudno mi uwierzyć, że to już koniec tej opowieści... Łzy spływały po moich policzkach niejednokrotnie czytając rozdziały stworzone przez Ciebie, ale teraz nie potrafię opanować wzruszenia... Pamiętam, że pewnego dnia nuda nie dawała mi usiedzieć na miejscu... Wtedy byłam już Directionerką i postanowiłam przeczytać coś dobrego. Takim ''czymś'' stał się właśnie ten blog. Był on tak na prawdę drugim blogiem o One Direction, którego stałam się wierną czytelniczką... Z dnia na dzień historia Emmy pochłaniała mnie coraz bardziej. Wyobrażałam sobie siebie w sytuacjach, w którym ona brała udział. Zastanawiałam się co ja bym zrobiła gdybym musiała zmierzyć się z podobnymi sprawami :P Ona nauczyła mnie jak postępować kiedy nie wszystko układa się po naszej myśli. Ona i bohaterowie tej opowieści, których TY stworzyłaś... Wracając do tego dnia kiedy odkryłam to dzieło to zaliczam go do tych dni, w których odkryłam jakąś ważną cząstkę mojego dotychczasowego życia. Może powiesz ''bez przesady'' ja tylko pisałam, ale właśnie poprzez pisanie uświadomiłaś mi wiele spraw. Przeżywałam każdy niespodziewany zwrot akcji. Często zdarzało mi się, że leżałam w nocy w łóżku gapiąc się w śnieżnobiały sufit i nie mogąc zasnąć. Rozmyślałam wtedy o kolejnym rozdziale. Ale ty zawsze pozytywnie mnie zaskakiwałaś... Sprawiałaś, że moje serce biło jak szalone. Gdy tylko widziałam, że pojawił się nowy natychmiast go czytałam nie zważając na moją mamę, która goniła mnie do nauki. Hahhha pewnie takiego komplementu jeszcze nie słyszałaś, ale ten blog był dla mnie jak chłopak :P Kiedy na komórce pochłaniałam coś nowego co wyszło spod Twojej rączki moja mama zawsze mówiła mi: no przestań już z nim pisać... :) hahhha. Ale miała trochę racji. Kiedy byłam smutna Twoje słowa dały mi pocieszenie, kiedy płakałam uśmiech wstępował na moją twarz... Kiedy tylko widziałam napis "Madzia piecze ciasto" szeroki uśmiech nie znikał już do końca dnia. Nie zważając na pogodę lub przeciwności, które pojawiały się każdego nowego dnia. Serce krajało mi się kiedy miałaś kłopoty. Nie wiedziałam jak ci pomóc. Może słowa to nie dużo, ale zawsze pisałam i teraz także piszę je z głębi serca. Ostatnie rozdziały dostarczyły mi wiele sprzecznych emocji. Z jednej strony radość z miłości jaka połączyła Em i Hazze i ich córeczkę a z drugeij śmierć naszej rudowłosej, która myślę, że była dla każdej z nas wzrorem do naśladowania. Zwyczajna dziewczyna, ale po przejściach, która potrafiła dalej cieszyć się życiem. Może nie spodziewałam się takiego zakończenia, ale opisałaś śmierć Emmy zdecydowanie po mistrzowsku. Niemal czułam jakbym siedziała z nimi w tym szpitalu obok jej łóżka... Mimo, że ta historia miała smutne zakończenie to jest jak najbardziej NAJLEPSZĄ jaką do tej pory czytałam... Dziękuję za te wszystkie dni, w których pewnie byłaś zmęczona, ale mimo to napisałaś nowy rozdział. Dziękuję za Twoją niebywałą wrażliwość... ;** Dziękuję za te wszystkie miłe słowa do nas: Twoich Czytelniczek :P Kochamy Cię najbardziej na świecie. Ja z mojej strony obiecuję, że będę dalej czytać Twojego drugiego bloga no i trzeciego :P Cieszę się, że teraz kiedy ta historia dobiegła końca dalej dla nas tworzysz. Nawet nie wiesz co ja bym zrobiła bez Twoich słów, które docierają do samego serca i pozwalają mi skupić się nad wieloma kwestiami... Może nasza kochana Emma odeszła ale Liam, Louis, Zayn, Niall, Harry i ich prześliczna córeczka na zawsze zatrzymają ją w sercach... Tak jak ja na zawsze w moim sercu zatrzymam tę genialną historię i Ciebie Madziulko!! Pewnie jeszcze nie raz powrócę do tego opowiadania i przeczytam go od początku. Odświeżę wspomnienia.... Wiem, że ten komentarz jest długi i pewnie nie ma sensu, ale mam nadzieje że mimo to go przeczytasz.
    Kocham bardzo mocno: Hanka :***

    OdpowiedzUsuń
  17. Magda ! ;)
    uwielbiam Cię za tego bloga i chcę Ci serdecznie podziękować za to zakończenie, jest takie wspaniałe... jak już wspominałam wcześniej...:(
    jest absolutnie genialne ;)
    lubię tego bloga całym sercem i jest on niezwykły.
    kurczę niby zwykłe opowiadanie zwykłej nastolatki, ale Ty pokazałaś że to nie jest zwykłe opowiadanie i że nie jesteś zwykła nastolatką tylko jesteś nadzwyczajna i wyjątkowa <3
    nie spodziewałam się że przeglądając blogi o 1D mogę trafić na taka perełkę *.* w końcu większość historii była oklepana i pusta :(
    a Twój blog? Twój blog Madziu jest niezwykły.
    masz niesamowity talent, w opowiadaniu z sławnym zespole zawarłaś właściwie wszystko co jest w życiu najważniejsze.
    za to chcę Ci serdecznie podziękować, szacunek również należy Ci się za to, że nie były to nudne psychologiczne wypociny, ale potrafiłaś przekazać nam te wartości w przyjemny sposób <3 tak optymistycznie reagowałam na każdy nowy rozdział, kiedy tylko zobaczyłam że pojawiło się coś nowego, natychmiast zamykałam wszelkie fejse, gg itd. i szłam po jakąś przekąskę oraz coś do picia, żeby po prostu lepiej mi się czytało, stwarzałam sobie nastrój zarezerwowany tylko i wyłącznie dla Twojego bloga <3 i nie chodzi mi o to że jadłam ciastko, czy piłam soczek tylko i wyłącznie czytają twojego bloga, tylko jakoś tak się wyłączałam, skupiałam na czytaniu, analizowałam dokładnie każde zdanie... mam nadzieję że wiesz o co mi chodzi ;3
    cała ta historia była wspaniała, po prostu idealna *.*
    Em była taką wspaniałą dziewczyna... po tylu przejściach jakoś sobie poradziła i potrafiła się cieszyć tymi ostatnimi chwilami, tak pięknie to opisałaś <3
    najbardziej poruszyły mnie rozdziały końcowe i to poruszyły mnie na poważnie, w zasadzie wprowadziły taki jakby czas zadumy i myślenia ;)
    jakoś tak, kurczę no myślę po prostu że to co zrobiła Em jest dowodem ogromnej miłości.
    kocham dzieci, wiec może to częściowo wywołane jest tym ? sama nie wiem... jak myślę sobie o takich matkach to mam ochotę się rozpłakać... ;( dla nich to one są ogromnym szczęściem mimo że przez nie muszą zginąć tyle ludzi musi zginąć by inni mogli żyć ...
    dziękuję Ci za to że mi to uświadomiłaś, kurcze no kobieto po prostu jesteś WIELKA !!!
    i jeszcze jedna rzecz za którą chciałabym Ci podziękować, a mianowicie to że dałaś nam poczucie, że jesteśmy Ci potrzebne, a nie " skoro podoba wam się moje opowiadanie to komentujcie bo jak nie to usunę" jak to robią niektóre blogerki. dla ciebie każda z nas była wyjątkowa, potrzebna i każda z nas dawała ci kopa do pracy, a ty to okazywałaś i czułam się potrzebna, ogromną przyjemnością zostawiałam tutaj szczere komentarze, bo wiedziałam, że nie będą dla ciebie obojętne, że nie spojrzysz tylko na liczbę, nawet nie czytając niektórych komentarzy tylko pomyślisz " oks, jest 13 komentarzy dodaje rozdział" <333 dla ciebie liczył się każdy komentarz i jak to mówią nie liczy się ilość ale jakość i ty o tym doskonale wiedziałaś i za to chcę Ci z całego serducha podziękować ;*****
    naprawdę jesteś niezwykła, niesamowita, nadzwyczajna, niepowtarzalna, wyjątkowa, kochana, czuła, miła troskliwa. pokazałaś nam te wszystkie cechy w notkach pod rozdziałami i bardzo Ci za to dziękuje, wime że ejstes bardzo wartościową osobą;)
    kocham <333333333333333333333
    trzymaj się cieplutko, pamiętaj na nas zawsze możesz liczyć !
    Asia ;3

    OdpowiedzUsuń
  18. Koniec kiedyś musi nadejść i nic na to nie poradzimy... :c
    Aż chce mi się płakać, no!
    Madziula, musiałaś to kończyć? Smutno mi teraz, no ale przecież nic nie poradzę.
    Mogę jedynie powiedzieć, że kocham Twojego opowiadanie i kochać będę! Twoją twórczość będę kochać! I CIEBIE SAMĄ TEŻ! <3
    Dziękuję za wszystko, Madziula!
    TRZYMAJ SIĘ CIEPLUTKO! <3

    OdpowiedzUsuń
  19. A ja dopiero niedawno zaczęłam czytać to opowiadanie.. i właśnie skończyłam. :) Smutno mi, że to już koniec.. przyzwyczaiłam się do siadania wieczorami przed laptopem i czytania tych rozdziałów, bo nie zdołałałam przeczytać tego za pierwszym razem. :c Powiem Ci, że jesteś niesamowita ! <3 masz ogromny talent do pisania takich opowiadań.. czytając to, czułam się jak bym była częścią tego opowiadania, odczuwałam to co odczuwał Harry czy Emma, to było boskie ! <3 To opowiadanie zaproponowała mi Przyjaciółka, która trafiła na nie przez przypadek. ♥ Bardzo się cieszę, że jednak wytrwałam do tego 109 rozdziału i nie zrezygnowałam na początku.. no bo pomyślcie.. dopiero zaczynasz i uświadamiasz sobie, że jest ich jeszcze 100 ! :o no masakra.. ale jest cudowne, piękne.. najlepsze ! ♥♥ Dziękuję Ci także za to, że wytrwałaś z nami tu do końca, że chciałaś to dla nas pisać, że nie były to jakieś bez sensowne wypociny.. ♥ Dużo osób dzięku temu opowiadaniowi może zrozumieć, jak ważne jest życie.. jak ważne jest mieć przy sobie Prawdziwych Przyjaciół w każdym momencie swojego życia ♥ Mamy do Ciebie prośbę, byś napisała teraz opowiadanie o Lennie ♥ Dziękujemy Ci, kochana <3 /Ania ♥

    OdpowiedzUsuń