Rozdział 14

Woda jest lodowata.Mamy w końcu październik więc natura robi swoje. Czuję w płucach tysiące małych igieł, które ktoś wbija tylko po to abym nie mogła oddychać. I tak też się dzieje. Po kilku minutach bezsensownego ratowania się mogę tylko szepnąć ,, Cris pomóż mi''. Cały dotychczasowy świat zakrywa mrok.
                                                                          ***
Jestem gdzieś daleko. Na pewno nie w Londynie. Jest tu ciepło, zielono i cudownie pachnie. Są tu ludzie, których nie znam ale są też Ci, których kojarzę. W pewnym momencie dostrzegam znaną mi sylwetkę
- Patryk?- szepczę nie mogąc uwierzyć, że go widzę
- Em?- pyta zdziwiony - Co Ty tu u diabła robisz?-
- Nie wiem.. Wiem, że wpadłam do wody i wszystko pokryło się czernią i nagle budzę się tu i widzę Cię. Czyli to wszystko było snem? Nie miałeś wypadku i ciągle żyjesz?-
- Nie Em. To nie tak. Ciebie nie powinno tu być! Ty masz żyć!- krzyczy Patryk a ja dostrzegam rodziców
- Mama! Tata! - krzyczę i biegnę do nich- jak ja tęskniłam!-
- Emmo! - rodzice podbiegają i tulą mnie jak najmocniej potrafią. - nie można Ci tu być. Musisz wrócić tam, na ziemię- mówi spokojny głosem mama
- Mamo ale ja chcę zostać tu z wami. Tu mi jest dobrze. Nie chcę wracać do tego zimnego Londynu, do tego nie idealnego życia. -  mówię smutno
- Pomyśl o Lou- mówi Patryk- on Cię na prawdę kocha i nie chce Cię stracić. Wiem co teraz czuję bo czuwam przy was. Nie chciał jechać. Był tak bardzo smutny, że musi Cię opuścić. Nie psuj tego Em- obraz zaczyna mi się rozmazywać przed oczami. Głos stają się coraz mniej wyraźnie a mnie otacza zewsząd zimno.
                                                                  ***
* Oczami Lou i chłopców*
Ciche sygnały w telefonie. Po trzecim słyszę zaspany głos
- Halo?-
- Dobry wieczór. Przepraszam, że dzwonię o tak później porze ale mam dla Pana bardzo ważną wiadomość.-
- Tak? Proszę mówić- jestem tak bardzo  zdenerwowany ponieważ mam przeczucie, że coś się stało Em
- O ile się nie mylę to zna Pan Pannę Emmę Nowak?-
- Tak znam. To moja dziewczyna-
- Rozumiem. Muszę Pana poinformować, że Pańska dziewczyna miała wypadek. Jej stan jest stabilny. -
- O mój Boże...- udaje mi się tyle wydusić z siebie. Oczy zachodzą mi mgłą. Przed oczami staje mi obraz uśmiechniętej Em. Nie słucham już tego co mówi kobieta w telefonie. Wstaję, zapalam światło i zaczynam wrzucać do walizki to co jest pod ręką. Wychodzę na korytarz i zaczynam krzyczeć ile sił w płucach ,, Wstawać!'' Ale to nic nie daje. Postanawiam wejść do każdego pokoju z osobna i zapalić światło. To akurat był bardzo dobry pomysł bo po chwili słychać pierwsze dźwięki zaspanych chłopców.
- Lou czy Ty nie możesz spać?- pyta zaspany Harry
- No właśnie stary jest 3 nad ranem a Ty nas budzisz- odzywa się Liam
- Mam nadzieję, że to coś ważnego bo inaczej będzie z Tobą źle - grozi mi Zayn a próbuje robić odpowiednią minę ale udaje mu się tylko ziewnąć.
- Bardzo was przepraszam ale przed chwilą dostałem telefon z Londynu- mówię to i czuję jak rośnie mi gula w gardle- Em - przełykam ślinę a oczy chłopców są wpatrzone we mnie- Em miała wypadek- udaje mi się to powiedzieć. Nie udaje mi się powstrzymać łez. Chłopcy gromadzą się tuż obok mnie
- Lou ale jak to miała wypadek. Coś jej się stało?- pyta na raz cały chórek
- Chłopcy nie wiem nic. Teraz wiem tylko tyle, że muszę się natychmiast dostać do Londynu- mówię
- Ale jak to do Londynu? Jesteśmy w środku trasy koncertowej i nie możemy jej odwołać.-mówi Loczek
- Chłopie zrozum mnie! Moja dziewczyna miała wypadek i jest w szpitalu! Musze przy niej teraz być!-
- Hej hej. Lou. - mówi Liam i obejmuje mnie ramieniem - manager urwałby Ci głowę za to, że zrezygnujesz z trasy. Zostało nam zaledwie 2 tygodnie pobytu tutaj. Zaraz zadzwonimy do szpitala i dowiemy się co i jak. Jeśli jej stan będzie bardzo zły to zaraz zbieramy się i jedziemy. Ok?-
- Dobrze. - siadam na fotelu a Hazza przynosi mi ciepłą herbatę
- Wszystko się ułoży- mówi spokojnie- Em jest ważna dla nas wszystkich. Jest ja siostra- dodaje Niall
- Dzięki chłopcy. Na prawdę nie wiem co robić- mówię i wtulam się w Harrego. Potrzebuję teraz kogoś bliskiego. Z oddali słyszę jak Liam rozmawia z kimś ze szpitala. Ton jego głosu radykalnie się zmienia pod koniec rozmowy.
- Dobrze dziękuję. Dobranoc- mówi Liam i spogląda na nas
- I co? Mów co z Em!- pytam.. Nie nie pytam ja na niego krzyczę
- Spokojnie. Z Em jest wszystko w porządku. Jej stan polepsza się z godziny na godzinę. Jest teraz w śpiączce farmakologicznej. Planują ją wybudzić w czwartek. Więc Lou na prawdę nie musisz lecieć do Londynu. Są przy niej wszyscy jej bliscy.- kamień spada mi z serca. Nie czułem takiej ulgi nigdy w życiu.
- Co się w ogóle stało? Skąd ten wypadek?- pyta wyraźnie poruszony Zayn.
- Potknęła się i wpadła do basenu. Nie umiała pływać. Zaczęła tonąć ale wyciągną ją Cris. - mówi Liam
- Całe szczęście, że tam on był!- mówi Niall - co my byśmy bez niej zrobili?-
- Nie wiem Niall ale wiem, że ja nie daję już rady. To dla mnie za dużo rzeczy jak na jedną noc- mówię- Sorki chłopaki ale musze się położyć-
- Jasne stary. Nie przejmuj się już tym tak bardzo. - mówią chłopcy a ja kieruję się do swojego pokoju. Kładę się na łóżku i patrzę na wyświetlacz telefonu na którym widnieje uśmiechnięta twarz Emmy. ,, Tylko mnie nie opuszczaj'' mówię i po chwili zasypiam.
Kolejny dzień rozpoczynam od wybrania numeru do Emmy. Po kilku sygnałach rozłączam się. Schodzę na dół i postanawiam przygotować śniadanie dla chłopców. Muszę jakoś rozładować napięcie. Po chwili cała zgraja wyłania się z pokoi i zajmują miejsce przy stole.
- Jak się czujesz Lou?- pytają mnie
- A jak ma  się czuć? Nie jest najgorzej ale uwierz było lepiej. - mówię i spoglądam w talerz
- Za 4 godziny mamy koncert. Dasz radę? - pyta Harry
- Jasne. Ogarnę się jakoś a resztę załatwią charakteryzatorzy prawda?-
- Jasne Lou.- Do końca śniadania nic nikt nie mówił. Dzisiaj już środa. Jutro prawdopodobnie wybudzą Em. Tak bardzo chciałbym usłyszeć jej głos..... Chcąc zająć czymś głowę postanawiam posprzątać w pokoju i doprowadzić siebie do porządku. Czas tak szybko mija, że nie zauważam nawet a już stoimy przed sceną. Po chwili słyszę tylko ,,Welcome five wonderful boys! Dear One Direction!" i ktoś popycha mnie na scenę. Wszystko dzieje się tak szybko. Nie mam siły śpiewać. Nie chcę śpiewać i cieszyć się z występu wiedząc, że Em leży w szpitalu. Chłopcy też nie są w najlepszym humorze.
- Moi drodzy. Bardzo was przepraszamy za nasze dzisiejsze zachowanie- zaczyna Harry- Musicie wiedzieć, że wczoraj w gruncie dzisiaj nad ranem dostaliśmy bardzo ważny telefon-
- Tak-  kontynuuje Liam- dziewczyna Lou- i tu pokazuje na mnie - Emma miała wypadek i znajduje się teraz w szpitalu.- po sali rozchodzi się dźwięk wyrażający smutek i współczucie-
- Tak kochani. Bardzo was przepraszam. To moja wina. Chciałem lecieć do Londynu jak najszybciej ale chłopcy mi uświadomili, że nie możemy was zawieść. Za niedługo nasza trasa kończy się i wtedy dopiero zobaczę Em.- mówię i schodzę ze sceny. Nie wytrzymuje ani chwili dłużej. Czuję wibracje telefonu w kieszeni. Patrzę na wyświetlacz i widzę komunikat ,, Em dzwoni''.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Aaa!! Ale się porobiło! Może i nie do końca tak miał wyglądać ten rozdział ale chyba nie jest najgorszy ;)
Pod ostatnim rozdziałem dostałam tak cudowne komentarze i wierzcie mi lub nie normalnie łzy mi stanęły w oczach! Kurczę... Zaczęłam pisac bloga dla zabawy nie wiedząc nawet o tym, że spotkam tu tak życzliwyc ludzi! Kochani dziękuję wam za każde słowo! Szczególnie dziękuję : Sthokrotka , rażąca.pozytywnym.myśleniem, Camille i wielu wielu innym. Dziękuję że jesteście ze mną . Kocham was xoxo :)