Rozdział 73

                                                                        Muzyka
Serce pękało mi z bólu. Co ja narobiłem? Zraniłem, okropnie zraniłem dziewczynę, którą kocham.
Od razu gdy zamknąłem za sobą drzwi chciałem tam wrócić, przeprosić ją, chwycić w ramiona i już nie wypuścić ale nie mogłem. Jednym z tysiąca powodów było to, że zostawiłem klucze na parapecie a tych drzwi nie można otworzyć inaczej niż za pomocą klucza. Spoglądałem tęsknie w okno w którym stała ona. Trzymała rękę przyciśnięta do szyby i szeptała ,, Kocham Cię”. Łzy zaczęły przejmować kontrolę nad moim ciałem więc czym prędzej wsiadłem do auta i odjechałem stamtąd z piskiem opon.
Zatrzymałem się przy jednym z hoteli w centrum Londynu. Nie miałem gdzie pójść. Do domu mamy nie wrócę, do chłopaków nie pójdę więc jedynym sensownym wyjściem jest hotel. Pomimo iż panował sezon wakacyjny miła Pani z recepcji znalazła dla mnie pokój. Nie był on duży ale za to był przytulny. Położyłem swoje rzeczy tuż przy łóżku i wyszedłem na balkon Wiał ciepły wiatr, powietrze pachniało lipą i…. nie mogłem dłużej tłumić w sobie uczuć. Rozpłakałem się i po prostu nie mogłem uwierzyć w to, że odszedłem od niej tak po prostu. Bez żadnego wytłumaczenia, bez żadnego powodu. Odszedłem bo nie miałem siły patrzeć na nią i na jej smutek. Jaki ze mnie chłopak?! Jaki ze mnie chłopak?! I ja mam w przyszłości założyć rodzinę?! Za szybko się poddałem, za szybko dałem się ponieść emocjom.
Łzy i krzyk przyniosły ulgę. Opierałem się o barierkę i spoglądałem w dół, na ulicę. Ludzie nie przejmowali się problemami innych osób. Zawsze widzieli tylko siebie i swój czubek nosa. Pieprzeni egoiści. Zawsze należałem do takich osób do momentu w którym poznałem ją, moją dziewczynę. To właśnie ona odmieniła moje życie. Zawsze podziwiałem ją, że mimo takiej tragedii jaką ją spotkała zawsze potrafiła zdobyć się na uśmiech i słowa pocieszenia…
Po fali łez, które zalały moją twarz przyszedł ból, rozgoryczenie i wyrzuty sumienia. Bałem się o nią ale wiedziałem, że ma przy sobie Niall’a więc on na pewno jej pomoże.  
Postawiłem na najstarszą formę pocieszenia- alkohol. Niewiele myśląc zamknąłem drzwi balkonowe, chwyciłem portfel i zbiegłem do baru. I tak, jak stary pijak i zakompleksiony mężczyzna opróżniałem szkło rozmyślając nad sensem życia.

* Liam*
To był ten dzień. Jeden z niewielu dni w których mam ochotę żyć i cieszyć się obecnością innych ludzi. Dzisiaj, po raz pierwszy od bardzo dawna miałem się spotkać z Marry. Najpierw szkoła i zakończenie roku, potem impreza do białego rana. W końcu tylko ona i ja. Żadnych kłopotów, przerywających romantyczne chwile chłopaków. W końcu mogę jej poświęcić cały dzień.
Obiecałem jej, że o 19.00 przyjadę po nią i pojedziemy wspólnie do szkoły. Nie za bardzo wiedziałem jak się ubrać na taką uroczystość, w końcu w szkole dawno nie byłem ale z tego co pamiętam to obowiązywał strój galowy. Koniec końców postawiłem na czarny garnitur. To nic, że się uparuję i umrę z przegrzania. Ważne aby nie narobić wstydu Marry.
Punkt 19. stawiłem się pod jej drzwiami. Otworzyła mi jej mama i aż westchnęła z radości.
- Wejdź Liam. Musisz poczekać jeszcze chwilkę bo wiesz jakie są dziewczyny- uśmiechnęła się przyjacielsko i zaprosiła do środka. Wewnątrz budynku panował przyjemny chłód. Nie to, że pierwszy raz byłem u niej w domu ale on wyglądał jakoś inaczej. Może tylko tak mi się wydawało bo byłem spięty i przejęty całą sytuacją? W końcu przyszła mama Marry, która nawet nie wiem kiedy znikła i podała mi szklankę z wodą.
- Nie bądź taki spięty! Moja córka nie gryzie- zaśmiała się. Kiwnąłem jej głową i upiłem troszkę wody ze szklanki- O wilku mowa- powiedziała i wskazała na schody. Stała tam Marry i uśmiechała się do mnie. Wyglądała przecudnie. Była niczym spełnienie snów, najskrytszych marzeń i oczekiwań. Sukienka, która miała na sobie podkreślała jej idealną sylwetkę, makijaż dodawał jej uroku i tajemnicy a całość wieńczył zapach jej perfum. Delikatna mieszanka kwiatów z cynamonem.
- Ślicznie wyglądasz- powiedziałem i przytuliłem ją. Moje serce automatycznie zaczęło mocniej bić a na uśmiech wypełzł uśmiech. Dziewczyna pocałowała mnie w policzek
- Mamo my już będziemy się zbierać- zaczęła dziewczyna i ruszyła w kierunku wyjścia kiedy
- Zaraz! Pamiątkowe zdjęcie!- starsza kobieta chwyciła aparat a ja objąwszy dziewczynę ramieniem uśmiechnąłem się. Po kilku sekundach było po krzyku i ruszyliśmy do szkoły.
- Och zapomniałbym- powiedziałem w samochodzie chwytając małe pudełeczko. Podałem je czerwonowłosej dziewczynie a ta z zapartym tchem otwierała je.
- Liam to naprawdę piękne- wyszeptała i pocałowała mnie w usta. Smak jej ust to poezja… Dziewczyna wyjęła malutki bukiecik i założyła go na nadgarstek. Zadowolony odpaliłem silnik auta i w końcu ruszyliśmy do szkoły.

* Niall*

Opuściłem to pomieszczenie tylko po to aby oni mogli swobodnie porozmawiać. Wiedziałem, że ta rozmowa będzie dla nich bardzo trudna ale nie unikną jej w żaden sposób.
Martwiłem się zarówno o nią jak i o niego Widziałem jak Harry spoglądał nerwowo w inną stronę. Rozumiałem go bo ileż można wystawiać jedną osobę na próbę? A to, że Harry miał taką matkę to nie jego wina.
Zdążyłem wziąć tylko szybki prysznic gdy usłyszałem głośny płacz. Ciałem wstrząsnęły drgawki a w sercu pojawiło się dziwne uczucie. Nie chciałem tam schodzić bo to ich osobiste sprawy ale jak usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła nie zawahałem się i zbiegłem jak najszybciej po schodach.
W przedpokoju stała a raczej siedziała Em. Wokół niej leżały kawałki szkła. Zanosiła się płaczem a ja nie wiedziałem dlaczego tak było.
- Em co się stało? Dlaczego płaczesz i skąd to szkło?- podbiegłem do niej i chwyciłem w ręce. Wydawało mi się, że ona kompletnie nie kontaktuje ale po chwili odezwała się:
- To wszystko moja wina. Gdyby nie ta sprawa z pobiciem on by tu teraz był- ciągle to nowe łzy wypływały z jej oczu i opadały na poduszkę na której ją ułożyłem
- Em powiedz mi co się stało- powtórzyłem pytanie- I gdzie w ogóle jest Harry?!- zdałem sobie sprawę z tego, że chłopaka nie ma w pobliżu
- Bo on… Bo on.. –dziewczyną wstrząsał szloch, drgawki a płacz utrudniał zbudowanie chociażby jednego zdania- On mnie zostawił!- wykrzyczała dziewczyna i wtulając się we mnie zaczęła jeszcze intensywniej płakać. Nie wiedziałem czy to jest możliwe ale chyba jednak tak bo to co teraz działo się z Emmą było nie do opisania. Nie rozumiałem tylko jednego. Jak to on ją zostawił? Co ona miała na myśli mówiąc to wszystko?- Ja wiedziałam, że nie jestem dla niego od… odpowiednia i wiedziałam, że w końcu taki moment nastąpi ale nie sądziłam, że stanie się to tak szybko- mówiła dziewczyna najwyraźniej powoli się uspokajając. Trzymałem ją w ramionach i gładziłem po plecach. Podobno na niektórych to działa uspokajająca.
- Może zrobię Ci herbaty?- zapytałem po około 20 minutach
- Jeśli to nie problem. – odpowiedziała. – Ja pójdę wezmę prysznic i zaraz wrócę- nie odpowiedziałem jej nic tylko czym prędzej pognałem do kuchni i wybrałem numer do tego kretyna.
- Styles, co Ty sobie wyobrażasz?! Czy Ty wiesz coś narobił?! – nawrzeszczałem na chłopaka gdy tylko odebrał telefon
- Niall? Mój słodziaku. O co Ci chodzi?- wybełkotał kompletnie zalany chłopak
- Chodzi mi o Emmę i o to jak bardzo ją zraniłeś! Wiesz przez co ona przechodzi?! Musisz być zawsze takim egoistą?!- krzyknąłem i rozłączyłem się. Nie mogłem słuchać tego chłopaka i jego bełkotu. Postawiłem sobie za punkt honoru zadbać o Emmę a jak tylko spotkam tego lokowatego idiotę to wtedy się policzymy.
Zalałem malinową herbatę wrzątkiem i udałem się do przedpokoju zobaczyć skąd pochodziły szkła. Nie musiałem długo szukać. Okazało się, że Emma zbiła lustro stojące tuż przy ścianie.
- Przepraszam za to lustro- powiedziała a ja lekko podskoczyłem. Wyglądała jak jedno wielkie nieszczęście
- Dlaczego je zbiłaś?- zapytałem ciekawy tego co powie
- Nie mogłam się patrzeć na siebie. To przez ten dzisiejszy incydent Harry mnie zostawił. Poczułam się brudna i brzydka. Chwyciłam buta i cisnęłam nim o lustro-
- To teraz muszę unikać Ciebie i butów- powiedziałem dla rozluźnienia atmosfery a Em lekko się zaśmiała. Pozamiatałem szkła na kupkę i wziąłem dziewczynę do salonu. Gdy już dostała kubek z ciepłym napojem opowiedziała mi jak to wszystko wyglądało.
- A może tak właśnie będzie lepiej? Kilka dni odpoczniecie sobie od siebie, on przemyśli sobie to co ma przemyśleć a potem wróci znów do Ciebie? Czasami takie wyjście jest idealne bo chyba nie chciałabyś się z nim kłócić i żyć w czymś takim- spojrzałem na nią a ona nie ukrywała tego co czuje w tym momencie
- Tylko ja się boję, że on już nigdy nie zechce do mnie wrócić- spojrzała na mnie. Jej oczy były czerwone i zapuchnięte od płaczu
- E tam głupoty gadasz. Kto by nie chciał wrócić do takiego domu gdzie jest dziewczyna gotująca najlepiej na świecie?- lekko się uśmiechnęła. – a teraz już nie płacz bo szkoda życia na smutki- otarłem ręką spływające łzy po policzku.
- Niall?-
- Tak?-
- Będziesz spał ze mną?- zapytała mnie. Szczerze nie wiedziałem co mogę jej powiedzieć ale nie chciałem jej powiedzieć nie. Ona potrzebuje teraz przyjaciela.
- No jasne- powiedziałem i podałem jej tabletki uspakajające- weź kilka, one Cię uspokoją- połknęła dwie i odstawiła na bok. Nie płakała już, wydawała się być spokojna i opanowana. Zrobiłem kilka kanapek które zjedliśmy w przeciągu trzech minut i poszliśmy spać.

* Liam*
W szkole poczułem się jak uczeń. Te wszystkie książki, szafki i korytarze cuchnące gumą z obuwia. Nie wiedziałem, że Marry była prymuską i gdy tylko wyczytali jej nazwisko zacząłem głośno bić brawo, taki byłem z niej dumny. W końcu , nie oszukujmy się, dosyć nudna uroczystość dobiegła końca. Pogratulowałem dziewczynie tak znakomitych wyników i pojechaliśmy do klubu w którym odbywało się coś na rodzaj potańcówki.
Sala była bardzo duża, wszędzie wisiały girlandy świetlne i dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że całość jest wielkim tarasem z widokiem na pobliskie sztuczne jezioro. Podobał mi się ten pomysł bo było tu naprawdę dużo możliwości chociażby zabranie ukochanej na romantyczny spacer po ogrodzie.
Byliśmy jednymi z pierwszych par więc mieliśmy duży wybór miejsc. W końcu zajęliśmy stolik przy koleżance Marry i jej partnerze.
- Liam poznaj to jest Kate i Joseph.- przedstawiła mi parę Marry
- Miło mi, Liam- pocałowałem dłoń dziewczyny i podałem rękę chłopakowi. W przeciągu 30 minut wszyscy byli obecni na Sali więc zaczęli podawać gorące dania. Bardzo polubiłem znajomych Marry więc nie było żadnych problemów z rozmową. W końcu miałem dosyć siedzenia i zabrałem dziewczynę na spacer.
- I jak Ci się podoba?- zapytała mnie
- Wiesz… Nie powiem żeby mi to się podobało…-  wzrok dziewczyny spoczął na mnie- no bo podoba mi się to bardziej niż myślałem- uśmiechnąłem się do niej a ona popchnęła mnie w bok. Szliśmy tak trzymając się za dłonie i nie mówiąc nic. Cisza nie była dla nas czymś krępującym wręcz przeciwnie, była czymś naturalnym.
- Wiesz… Cieszę się, że Cię spotkałem. Nie potrafię sobie teraz wyobrazić życia bez Ciebie. Przynosisz mi radość w pochmurny dzień, dodajesz mi siły i przede wszystkim akceptujesz mnie takiego jakim jestem. Kocham Cię Marry- spojrzałem w oczy dziewczyny, które odbijały kolorowe światełka

- Też czasami zastanawiam się jakby to było gdyby Ciebie nie było ale po co nam to wiedzieć? Mamy siebie i powinniśmy się tym cieszyć. Też Cię kocham głuptasie bo inaczej się nie da- przytuliła się do mnie po czym pocałowałem ją długo i namiętnie. Przeszliśmy dookoła jeziorka i wróciliśmy na salę. Napiliśmy się po czym ruszyliśmy na parkiet. Bawiliśmy się do białego rana i spokojnie mogę stwierdzić, że była to najlepsza noc w moim życiu.

Hej moje kochane... Zabijcie mnie za en krótki i jakże beznadziejny rozdział ale dzisiejszy dzień to paranoja... Serio. No i tak sprawy organizacyjne :
1. ZAWIESZAM BLOGA NA OKRES 3 MIESIĘCY Z RACJI TEGO, ŻE OPUSZCZAM NASZ KRAJ I NA PRAWDĘ NIE WIEM JAK TO BĘDZIE Z DALSZYMI ROZDZIAŁAMI. MOŻLIWE, ŻE NIE POJAWI SIĘ JUŻ ŻADEN.



2 Chcę widzieć teraz waszą minę. Żartowałam :P Hahaha. Zabijecie mnie kiedyś za te żarty ale ja mam tak dobry humor, że hahaha:P

3. Kolejny rozdział pojawi się 16. czyli w moje urodzinki :P

4. I złe wiadomości o których mówiłam w poprzednim rozdziale: 17. jadę nad morze i wracam dopiero... 25 lub 26. Jestem strasznie zła bo będę musiała was opuścić no chyba, że w tym hotelu będzie internet to inna sprawa.

5. Pragnę przerosić wszystkie osoby, które po przeczytaniu ostatniego rozdziału wpadły w jaką depresję lub coś w tym stylu( bałagany w pokoju też się liczą Edyta :P). Przepraszam was, nie miałam czegoś takiego na celu. Musze dbać o wasze zdrowie psychiczne więc muszę zmienić rozdziały.... Przepraszam was najmocniej.

6. Miłego czytania i zabijania mnie w myślach ;P Do następnego!

P.S http://listentothevoiceofyourheart.blogspot.com/ gorąco polecam!