Rozdział 89

- To przyjdziesz zaraz?- zapytał mnie Harry tuż po tym jak oznajmiłam mu, że muszę wstąpić na chwilę do budynku hotelu
- Tak, pójdziemy na plaże ok.?- zapytałam na co on kiwnął głową i odszedł. Gdy przeszłam kilka metrów chciałam upewnić się czy oby na pewno Harold poszedł do domku. Odwróciłam się i cóż ujrzałam? Wokół mojego chłopaka stał wianuszek dziewczyn, które dosłownie śliniły się na jego widok. Ja rozumiem, że on jest ich idolem ale żeby aż tak? To u mnie nie przejdzie. Hazza wskazał ręką w moją stronę na co ja niepewnie pomachałam i znikłam w chłodnym budynku.
Przy recepcji nie było nikogo prócz młodej brunetki, która jak mniemam była recepcjonistką.
- Przepraszam?- zapytałam w języku ojczystym po czym raptownie ugryzłam się w język.- I’m sorry..- wyszeptałam po czym spojrzałam na zegarek. 11.12 już wylecieli….
- Jesteś z Polski? Naprawdę?- dziewczyna o mało nie pękła ze szczęścia- Jesteś pierwszą dziewczyną, którą mogę uznać za swoją- jej entuzjazm sprawił, że sama zaczęłam się cieszyć słysząc polską gwarę.
- Właściwie to mieszkam w Londynie ale tak, jestem z Polski- uśmiechnęłam się
- Czekaj, czekaj.. Ja Ciebie poznaję…- zaczęła szperać w szufladzie- To Ty?- pokazała mi moje zdjęcie wraz z Harrym. Było zrobione zimną gdy nasze uczucia dawały dopiero o sobie znać.
- Tak to ja.- powiedziałam niepewnie.
- Nie wierzę! Spotkałam dziewczynę Harry’ego Stylesa! Zaraz padnę!- jej oczy lśniły radością- Mogę Cię przytulić?- zapytała z nadzieję w głosie. Nie mogłam jej odmówić, była przesympatyczna
- Jak chcesz to mogę poznać Cię z Harrym- powiedziałam jakby to nie był żaden problem
- Co?!- jej oczy zrobiły się wielkie- On tu jest?!- jej głos brzmiał jak śpiew mojego skowronka. Kiwnęłam jej głową a ta o mało co nie wyszła z siebie. Ponownie.
- Masz szczęście bo jutro wyjeżdżamy.- powiedziałam- I właśnie dlatego tu jestem, chciałam odwołać resztę rezerwacji- powiedziałam a ona kiwnęła głową.
- Domek mieliście zarezerwowany do 14 lipca, wszystko zostało zapłacone, nie będę mogła zwrócić wam pieniędzy- byłam lekko zażenowana tą sytuacją
- To nic. Jeśli możesz to spróbuj wynająć nam auto, które będę mogła zwrócić w Polsce- powiedziałam analizując mój plan w myślach. Dziewczyna wykonała kilka telefonów, mówiła bardzo płynnie po hiszpańsku i koniec końców oznajmiła, że znalazła tylko jedną firmę, która zajmuje się czymś takim. Koszty nie były dla mnie ważne, ważne był sam efekt.
Nie chciałam spędzić kolejnego tygodnia na tej wyspie, gdzie wszystko na każdym kroku będzie mi przypominać o przyjaciołach. Kolejne 10 minut sprawiło, że wszystko było załatwione i już jutro mogliśmy ruszyć w podróż po zakątkach Europy. Byłam bardzo ciekawa jak zareaguje na to Hazza ale czy to było ważne? Nie.
Pożegnawszy się z dziewczyną oznajmiłam jej, że będzie mogła spotkać mnie i Hazzę na kolacji w tutejszej stołówce. Skinęła głową a ja zadowolona ze swoich osiągnięć ruszyłam do domku.

- Gotowy?- zawołałam od progu. Odpowiedziała mi jedynie cisza- Harry?- zapytałam przechodząc do naszej sypialni. Chłopak siedział na łóżku, był wpatrzony w obraz za oknem- Harry stało się coś?- położyłam mu rękę na ramieniu a on natychmiast się wzdrygnął
- Długo chciałaś to wszystko przede mną ukrywać?- zapytał mnie a ja nie wiedziałam, że w tak szybkim czasie mój misterny plan poszedł w odstawkę
- Harry nie chciałam Ci o tym mówić, bo to miała być niespodzianka. Dopiero jutro musimy wyjechać. Naprawdę chciałam Ci zrobić niespodziankę- usiadłam obok niego i dotknęłam jego nogi
- Ja nie o tym.. Co?!- chłopak spojrzał na mnie- Co?! Jak to wynieść się- on całkowicie nie wiedział o co chodzi
- No bo ja nie chciałam być już dłużej tutaj i wymeldowałam nas z pokoju i chciałam jutro ruszyć w taką małą podróż po Europie.. – powiedziałam tym samym wyjawiając mu to o czym teoretycznie powinien wiedzieć
- Ja nie o tym mówiłem..- wstał i wyszedł z pokoju. Po chwili wrócił ale nie sam, w ręce trzymał mój test ciążowy..- Miałaś długo zamiar ukrywać wszystko przede mną?- zapytał lekko zdenerwowany
- Harry…- było mi głupio, czułam się źle, czułam się nieodpowiedzialna- Co miałam ukrywać? Przecież ten test wyraźnie wskazuje, że nie jestem w ciąży. To dwie niebieskie kreski- powiedziałam wstając i powoli zbliżając się do chłopaka
- Co?! Jeżeli ten test jest negatywny to ja… To ja nie wiem.- zaśmiał się nerwowo- Em! To są DWIE czerwone kreski!- pomachał mi przed oczami ów testem. Po plecach spłynął mi zimny pot. Uderzenia gorąca, jedno za drugim i suchość w gardle
- Co?- zapytałam ledwo wyduszając z siebie słowa.
Ostatnie co pamiętam to oczy Harry’ego. Oczy pełne gniewu i bólu.

- Spójrz tylko na to- dziewczyna o rudych włosach wykonuje  płynny ruch, który porywa jej ciało. Chłopak patrzy na nią z wielkimi oczyma najprawdopodobniej nie dowierzając, że można coś takiego wyczynić z własnym ciałem
- Może być? Oczywiście kilka poprawek muszę wprowadzić ale tak ogólnie to jest dobrze?- jej czerwone od chłodu policzki zdają się promieniować na jej bladej twarzy.
- Jesteś genialna!- Chłopak podnosi ja do góry i kręci się wokół własnej osi. Śmiech dziewczyny unosi się ponad ich głowami a usta łączą w pocałunku.


- Wiej! Biegnij ile sił!- krzyczy dziewczyna zrywając się do biegu
- Tu nie można wam być! Stać! Stać!- siwy dozorca krzyczy po przeciwległej stronie basenu. Zakochani pośpiesznie zbierają swoje rzeczy i zaczyna się pościg. Pościg, którego wynik jest przesądzony.
Zatrzymują się dopiero po kilkunastu metrach, świadomi tego, że dozorcę dawno zostawili w tyle. Pośpieszne założenie ubrań, kilka wymienionych uśmiechów i spostrzeżeń na temat owego zajścia
- Pozwolisz, że następną randkę zorganizuję ja- mówi chłopak- Jesteś wariatem!- całuje jej dłoń i uśmiechnięci od ucha do ucha wychodzą na ogromny plac.

- Ała! Czy Ty mnie ugryzłeś?- dziewczyna spojrzała na stojącego przed nią chłopaka w bluzce w paski
- Na to wygląda- rozbawienie widniało na jego twarzy. Dziewczyna poczęła dotykać palcem swojej wargi aby sprawdzić czy ów żelazisty posmak to krew.
- Dzięki- sarkastyczne słowa wypadały z niej jak woda ze źródła. Usiadła na dywanie i poczęła rozmawiać z ów pasiastym chłopcem o swoich uczuciach. Opowiedziała mu o kwestii jej uczuć, zapewniła go co do tego, że jej uczucie jest prawdziwe.
- Może powiesz coś?- zapytała gdy skończyła swój smętny monolog a on nadal milczał
- Chcesz kontynuować nasz związek?- zapytał z iskierkami w oczach
- Oczywiście baronie- uśmiechnięta podeszła do niego
- No to teraz możesz zmienić status na Facebook’u- ich głośne śmiechy potoczyły się echem po stanowczo zbyt dużymi domu.

Rudowłosa dziewczyna siedzi w pokoju bliźniaczek i opowiada im bajkę, którą niegdyś sama uwielbiała słuchać gdy była mała.
Za drzwiami stoi chłopak ubrany oczywiście w bluzkę w paski, szare rurki i szelki. W jego oczach widać radość.
- A Ty jesteś szczęśliwa z Louisem?- zapytała jedna z sióstr
- Tak, oczywiście- odparła dziewczyna
- A wyjdziesz za niego?- ich słodkie oczęta zaczęły przyglądać się jej z uwagą
- Póki co nie myślę o tym związku w takich kategoriach ale kto wie? Może któregoś dnia tak się stanie. A teraz śpijcie- wstaje z łóżka i gasi światło
- Dobranoc Em- mówią obydwie na raz
- Śpicie dobrze aniołki, dobranoc- i z uśmiechem na twarzy zamyka pokój.

Ciemność. W oddali migotają światełka symbolizujące, że miasto nocą też może być ciekawe.
Na ławce siedzi para, wyglądają jak zakochani ale jednak jest między nimi jakiś dystans.
- Kiedy  Ty stałeś się taki przystojny?- zapytała dziewczyna
- Mogę się zapytać Ciebie o to samo- odparł chłopak i posłał jej uśmiech, które zmiękczyłby nie jedno damskie serca
- Ja? Ja nie…- zaczęła się jąkać i lekko rumienić
- Daj spokój Em. Przecież każdy to widzi i wie, że jesteś śliczna. Nie oszukasz sama siebie. –
- Podobam Cię się?- zapytała ponownie nie panując nad sobą
- Ty mi? Cóż… Tak, bardzo mi się podobasz- chłopak odwrócił wzrok i uśmiechnął się pod nosem. Czyżby on wstydził się tego co powiedział? Przysunęła się do niego i położyła rękę na policzku. Mimo temperatury panującej dookoła ich, był dosyć ciepły, można było powiedzieć, że gorący. Dziewczyna odwróciła  jego twarz w jej stronę. Spojrzał jej głęboko w oczy i powiedział:
- Cieszę się, że mogłem to powiedzieć.- jego głos nie zdradzał  żadnych emocji.
- Harry, czy Ty mnie kochasz?- zapytała teraz już świadoma tego co mówi
- A co chciałabyś usłyszeć?- zapytał a jego twarz również przyozdobił uśmiech.
- Chciałabym usłyszeć, że tak- powiedziała z nabytą pewnością siebie
- No to powiem Ci moja droga, że tak. Kocham Cię- gdy mówił  to wszystko jego oczy zabłysły. Ruda wpatrywała  się w niego jak w obrazek..
- Nie patrz tak na mnie- powiedział Harry i zaśmiał się- Wiem, że jest to niestosowne ale co ja poradzę? Nie mogę sobie wybrać tego co czuję- powiedział ze skruchą w głosie. Czy on naprawdę czuł coś więcej do niej  niż przyjaźń?- Może Ci się  wydawać to dziwne, ale Em… Ja nie to, że chcę wykorzystać jakoś teraz Ciebie i to, że jesteś sama. Nic z tych rzeczy. Ja po prostu kocham Cię od zawsze. Czekałem tyle na Ciebie i gdy w końcu już się pojawiłaś wybrałaś Louisa. Starałem się jakoś to wszystko ułożyć ale jak? Gdy widziałem Ciebie w jego objęciach marzyłem aby być na jego miejscu. I w końcu zaczęłaś mi poświęcać trochę więcej czasu i zaczęliśmy się do siebie zbliżać i nawet zacząłem myśleć, że coś do mnie czujesz. I to wszystko na tym weselu i tuż po nim… Przepraszam, że tak wyszło- powiedział i po raz drugi odwrócił swoją twarz w stronę mroku.

- Dziękuję, chyba już się budzi..- usłyszałam jak przez mgłę pozostając ciągle w stanie lekkiego zamroczenia umysłu. Ciche trzaśnięcie drzwiami i znów błoga cisza, która była niczym zbawienie.
- Em?- słowa odbijały się echem w mojej głowie niczym w suchej studni- Wiem, że mnie słyszysz..- nie chciałam otwierać oczu, nie wiem czy byłabym w stanie znieść widok jego twarzy. Leżałam więc tak pogrążona w marzeniach i wspominałam każdą chwilę spędzoną z MOIM Harry’m. Wiedziałam, że teraz wszystko będzie jak w sądzie, wszystko będzie mogło zostać wykorzystane przeciwko mnie.
Wszystkie moje myśli krążyły teraz w zawrotnym tempie. Będą kolejne kłótnie, będą kolejne łzy i będzie… będzie o wiele gorzej niż do tej pory. Przez głupią nieumiejętność logicznego myślenia przyszłość mojego a właściwie naszego związku wisi na włosku.
- Otwórz te oczy i spójrz na mnie bo jak nie to…- powiedział chłopak
- To co?- mój głos był nie do poznania
- To się pogniewam- w przeciwieństwie do mojego- jego głos był normalny a nawet lekko zabarwiony pozytywnymi uczuciami.
- Nie chcę tego, nie chcę.- powiedziałam i poczułam to co zawsze towarzyszyło mi w takich chwilach- poczułam ogromną gulę w gardle.
- Em..- prawdopodobnie uchwycił moją dłoń- Nie chciałem być taki bezpośredni ale.. Ale tyle emocji… Tyle żalu do Ciebie o to, że mi nie powiedziałaś… Dlaczego?- lekko się załamał.
Postanowiłam otworzyć delikatnie oczy aby ta rozmowa miała jakiś poziom. Nie oszukujmy się, taka rozmowa prędzej czy później musiała się odbyć.
- Harry ja naprawdę nie wiedziałam. Wtedy gdy było mi tak nie dobrze Marry pomyślała, że jestem w ciąży i przyniosła ten test. Zrobiłam go ale nie miałam pojęcia co oznaczają te kreski a instrukcja była po hiszpańsku więc… Harry jest mi teraz tak głupio, przepraszam- dźwignęłam się do góry i spojrzałam na chłopaka.- Przepraszam- wydusiłam z siebie i wstałam. Skierowałam się do sąsiedniego pokoju i chwyciwszy moja walizkę zaczęłam wrzucać do niej wszystkie moje ubrania i pozostałe rzeczy.. Poczułam łzy w oczach ale nie pozwoliłam sobie na to aby płakać! Nie chciałam i nie potrzebowałam tego. Nie czułam w tym momencie nic silniejszego od tego aby wyjść stąd i już nie wrócić.
Kolejny raz zawiniłam ja. Kolejny raz zawiniła moja niewiedza i brak racjonalnego myślenia. Nie wiedziałam ile razy jeszcze życie będzie wystawiać mnie na próbę ale wiedziałam, że teraz życie przegięło. No bo czym ja zawiniłam?
Dlaczego to wszystko tak za  mną podąża jak jakiś cholerny cień?

Cześć wam!
Tak kolejny rozdział, który pozostawiła po sobie Magda...
Nieźle namieszała co??
Dziwnie się czuję zajmując jej miejsce. Proszę was nie wykruszajcie się tylko dlatego, że ja go przejęłam...
Mam dla was wiadomość od Magdy:
Witam was, moje drogie, zaufane czytelniczki.
 Muszę przeprosić was za brak oficjalnego pożegnania ale... ale tak wyszło... dobrze wiecie, że różne są sytuacje a ta właśnie była jedną z takich.
 Kamila.. Ona nie potrafi pisać :P Dlaczego ja wybrałam? Bo była jedyną osobą pod ręką.
 Nie zostawiajcie tego bloga tylko ze względu na brak mojej osoby na nim.
Wrócę, pewnego dnia wrócę. Nie wiem kiedy ale może pod koniec miesiąca? Może za tydzień? Potrzebuje czasu, potrzebuje chwili odpoczynku....
Wiem, że was zawiodłam... Wiem o tym... Ale czasu nie cofnę.
Nie martwcie się o mnie, ciągle żyje...
Kocham was calym serduchem. Tęsknię! Tęsknię za wami!
Komentujcie wszystkie rozdziały tak jakbym ja była ciagle tutaj. To będzie miła niespodzianka, będę miała co czytac ;)
Magda
No właśnie... MAGDA...
Chciałam zrobić jej przyjemność i... Mam do was prośbę. Piszcie w komentarzach co jej zawdzięczacie, jakieś miłe słowa lub coś w tym stylu.
Ja to wydrukuję i jej przekażę... Co wy na to??
A no i blog miesiąca.... Zgłoszenia były wysyłane na maila?
Cóż... to moze wszyscy chętni niech w komentarzach zgłaszają swoje blogi??
Kamila...
P.S nowy rozdział również TU